Definicja Jaki lekarz powinien leczyć osteoporozę

Co to jest Jaki lekarz powinien leczyć osteoporozę: W momencie obecnej panuje w Polsce dość spore zamieszanie dotyczące tego, jaki doktor, o jakiej specjalizacji powinien leczyć osteoporozę – czy ma to być doktor dla rodziny, ortopeda, reumatolog czy jeszcze ktoś inny. Kości kojarzą się z ortopedią, stąd część pacjentów trafia właśnie do nich, niektórzy są leczeni poprzez reumatologów na skutek dominujących w obrazie chorobowym objawów bólowych, znaczna część osób próbuje leczyć się u lekarzy rodzinnych, ponieważ zwyczajnie nie wiedzą, komu „podlega” ta dolegliwość. Sytuacje komplikuje jeszcze fakt, iż sami lekarze nie zawsze wiedzą, kto powinien zajmować się tą chorobą, stąd powszechnie spotyka się różnych lekarzy stosujących różne sposoby leczenia. Nic dziwnego, iż w tej sytuacji bardzo regularnie są popełniane błędy – nie należy do rzadkości nawet w mieście akademickim, iż rozpoznanie osteoporozy stawiane jest tylko na podstawie zwykłego zdjęcia rentgenowskiego kręgosłupa, a z drugiej strony bardzo rzadko pacjentka na przykład po złamaniu ręki w nadgarstku słyszy od lekarza zaopatrującego złamanie, iż może być ono właśnie skutkiem osteoporozy i iż powinna się poddać specjalistycznym badaniom, ponieważ złamanie może się powtórzyć. Osteoporoza jest trzecią w kolejności powodem zgonów kobiet po 50 roku życia - dlatego nie powinna być traktowana jak sporo innych, banalnych i przemijających regularnie nawet bez leczenia choroby. Absolutnie każda kobieta we własnym, dobrze rozumianym interesie powinna mieć minimum informacje na temat zasad profilaktyki i leczenia osteoporozy i wyciągnąć logiczne wnioski z tych informacji. Osteoporoza wg definicji Światowej Organizacji Zdrowia przyjętej w 1994 roku to „ dolegliwość tkanki kostnej charakteryzująca się małą masą kostną i zaburzeniami mikroarchitektoniki kości, co powiększa ich podatność na złamania”. To samo powiedziane językiem potocznym znaczy, iż kości są kruche, co doprowadza do ich złamań przy nieznacznych urazach na przykład przy upadku pęka szyjka kości udowej, a przy zdecydowanym podparciu się ręką pęka kość nadgarstka. Pojęcie osteoporozy wskazuje równocześnie kierunki działania w postępowaniu z osobą podejrzaną o istnienie dolegliwości albo już chorą. Należy: prawidłowymi sposobami diagnostycznymi rozpoznać istnienie osteoporozy zidentyfikować przyczynę stworzenia osteoporozy i ją usunąć albo zminimalizować powstrzymać sam mechanizm chorobowy odbudować aczkolwiek w części utraconą masę kostną, a więc poprawić jej odporności na urazy oceniać okresowo skuteczność leczenia kości zapobiegać złamaniom kości do końca życia Dopiero takie wielokierunkowe działanie jest w stanie zabezpieczyć pacjentkę przed skutkami osteoporozy. Jej rozpoznanie to w pierwszej kolejności badanie densytometryczne, uzupełnione o uzyskane od pacjentki wiadomości na temat jej aktualnego zdrowia, a również stwierdzenie obecności innych chorób i przeprowadzenie badań dodatkowych mogących te dolegliwości potwierdzić i ocenić. Konieczna jest znajomość i identyfikacja wszelkich zaburzeń doprowadzających do destrukcji kości, w tym w pierwszej kolejności precyzyjna ocena profilu hormonalnego osoby ze niedobrym rezultatem badania densytometrycznego, gdyż tło hormonalne osteoporozy występuje aż w 80%-85% przypadków. Jest skutkiem lub niedoborów hormonalnych ( na przykład estrogeny - jajniki, insulina - trzustka), lub ich nadmiaru (( na przykład hiperprolactynemia, nadczynność tarczycy, nadnerczy) lub efektem ubocznym stosowania pewnych hormonów (sterydów nadnerczowych) w terapii astmy, tocznia, alergii i wielu innych. Powody hormonalne określają postępowanie diagnostyczne i lecznicze, gdyż: jeżeli najczęściej powodem osteoporozy jest dysfunkcja jajnika (– 80% to osteoporoza pomenopauzalna), a również tarczycy, trzustki, przysadki mózgowej, nadnerczy, a więc gruczołów wydzielających hormony jeżeli warunkiem niezbędnym w celu usunięcia powody osteoporozy jest przywrócenie poprawnych funkcji tych gruczołów, a co w praktyce najczęściej znaczy leczenie środkami hormonalnymi (Hormonalna Leczenie Zastępcza) albo środkami obniżającymi zbyt wysokie ich poziomy ( leczenie nadczynnej tarczycy) to logiczne staje się, iż osteoporozą powinien zajmować się doktor przygotowany zawodowo do zajmowania się zagadnieniami hormonalnymi, a więc endokrynolog z niezłą znajomością problematyki ginekologicznej albo odwrotnie, a najlepiej doktor posiadający obie specjalizacje - endokrynologię i ginekologię. Logiczne, iż leczenie osteoporozy musi być prowadzone poprzez ośrodek wyspecjalizowany, z możliwością wykonania badań diagnostycznych na miejscu (łącznie z fundamentalnym badaniem densytometrycznym), z możliwością wykonania badań hormonalnych, badania ginekologicznego, ustalenia na miejscu pewnych parametrów biochemicznych krwi w okresie leczenia. Problemem jest tylko niewielka liczba tego typu lekarzy i tego typu wyspecjalizowanych ośrodków, lecz nie jest ich znów na tyle niewiele, by niemożliwe było dotarcie do nich z każdego miejsca w Polsce. Niestety nie zawsze wystarcza wyobraźni, a regularnie chęci, aby leczyć się w sposób poprawny. Zwykle leczenie prowadzone jest w najbliższej przychodni, doktor wybrany dość przypadkowo, a samo leczenie jest niestety leczeniem pozornym, regularnie ograniczonym do podawania pacjentce jakiegoś preparatu wapnia (i to regularnie niewłaściwego) i witaminy D (będącej wbrew swej nazwie także hormonem przemiany wapniowo-fosforanowej) i na tym koniec. Na pewno nie wystarcza to do utrzymania optymalnej gęstości mineralnej kości - kobiety te nadal tracą rocznie kilka proc. masy kostnej, co nareszcie doprowadza do tragedii. Jednak nawet znalezienie odpowiedniego ośrodka leczącego to prawie wszystko. Osteoporoza jak rzadko która ; dolegliwość wymaga ze strony pacjentki inicjatywy, zainteresowania, śledzenia artykułów na temat tej dolegliwości w pismach żeńskich ( a jest ich na szczęście coraz więcej), wymaga stałego, choćby telefonicznego kontaktu z lekarzem leczącym i zadawaniu mu pytań nie tylko jak przebiega leczenie, lecz (( na przykład czy można pojechać w zimie na narty, a jeżeli już - to co wtedy wolno, a czego nie. Reasumując - wymaga tego wszystkiego, czego niestety brakuje jeszcze w Polsce na linii pacjent- doktor. Dopiero wtedy jest leczniczy efekt, dopiero wtedy można stwierdzić, iż zrobiło się wszystko albo nie wszystko, by nie zostać na skutek osteoporozy inwalidką będącą pod opieka rodziny do końca swojego życia