Definicja Jakość życia seksualnego po menopauzie

Co to jest Jakość życia seksualnego po menopauzie: Czym jest seks w życiu człowieka? Odznacza się trzy fundamentalne funkcje zachowań seksualnych: biologiczną (zachowanie gatunku), psychologiczną (zaspokojenie potrzeby seksualnej) socjalną, a więc tworzenie i umacnianie więzi partnerskich Dla kobiety będącej w momencie ok.- i pomenopauzalnym bardzo istotne są funkcje psychologiczna i socjalna. W tym okresie życia kobieta posiada zdecydowaną potrzebę satysfakcji ze stosunków partnerskich i umacniania więzi międzyludzkich. Nie doradzajmy więc kobietom tak aby, niczym nasze prababki, godnie i dostojnie się starzały, co nawet dzisiaj można usłyszeć i przeczytać, lecz doradzajmy, aby jak najdłużej były młode. A współczesna medycyna niech im w tym pomaga (umie to zresztą robić efektywnie). Uczucie towarzyszące starości bierze się z takiego, a nie innego postrzegania siebie, a nie z metryki i wpisu daty urodzenia do dowodu osobistego. Na spadek jakości życia seksualnego po menopauzie składają się przynajmniej cztery ekipy czynników: psychologiczne, hormonalne, czynnościowe anatomiczne. Te pierwsze są w zasadzie dominujące. Objawiają się uczuciem spadku atrakcyjności fizycznej, co niestety dotyczy wielu kobiet, regularnie łącząc się z otyłością występującą u nas dosyć nagminnie. Pojawia się również obniżenie nastroju, skłonność do depresji, strata pewności siebie, zaburzenia koncentracji, słaba odporność na stresy życia codziennego. Czynniki hormonalne spowodowane są głębokim spadkiem poziomu hormonów kobiecych - estrogenów. lecz także testosteronu postrzeganego jako typowy hormon męski w trakcie gdy powstaje także w organizmie kobiety gdzie odgrywa szereg istotnych ról biologicznych. Spadek tak zwany biodostępności testosteronu u kobiet odgrywa pomiędzy innymi ważną rolę w tym co tytułujemy apetytem seksualnym, czy libido. Trzecią grupę czynników tworzą tak zwany symptomy wypadowe takie jak uderzenia krwi do głowy, nadmierne pocenie, nadwrażliwość. Do ekipy czwartej, a więc do czynników anatomicznych zalicza się to, co odbywa się ze strukturą tkanek i narządów żeńskich podlegających atrofii. To wszystko sprawia, iż jakość życia seksualnego po menopauzie nie może być lepsza niż przed menopauzą. Jest u większości kobiet znacząco gorsza. Reakcje seksualne Reakcje seksualne dzieli się aktualnie na etapy tworzące zamknięte koło interakcji - wyróżniamy fazę podniecenia, plateau, orgazmu i odprężenia. W każdej z nich po menopauzie zachodzą zaburzenia pogarszające jakość życia seksualnego. Dysfunkcje seksualne dzieli się z kolei na cztery typy: to są zaburzenia pożądania, pobudzenia, orgazmu i zaburzenia powiązane z bólem. Wszystkie te dysfunkcje dotyczą w ogromnej mierze kobiet po menopauzie. Najważniejszym problemem jest dyspareunia, a więc bolesność kontaktów intymnych z partnerem, u podłoża której leżą zmiany zanikowe nabłonka pochwy. Dyspareunia może zrujnować całkowicie jakość życia seksualnego gdyż niekorzystnie przekłada się na wszystkie etapy reakcji seksualnych. Jak pokazują statystyki zaburzenia pożądania odczuwa ok. połowa kobiet po menopauzie, pobudzenia i orgazmu ok. 40 procent Tyle samo uskarża się na dyspareunię. Czyli nie mówimy o sporadycznych sytuacjach, lecz o zjawisku występującym w skali socjalnej. Stąd tak istotna staje się nauka kobiet, dotarcie do nich z wiadomością, iż tym objawom i dolegliwościom może zaradzić współczesna medycyna. I są na to pewne, sprawdzone recepty. Jedną ze sprawdzonych metod leczenia jest systemowa leczenie hormonalna podawana doustnie, poprzez skórę, donosowo czy w zastrzykach domięśniowych, działająca na cały organizm (stąd nazwa systemowa). Powinna dać sukces pośrodku trzech pierwszych miesięcy. Jeśli tak nie odbywa się i pacjentka nadal skarży się na suchość pochwy i bolesne relacje, nie należy spodziewać się rezultatów w dłuższym okresie czasu. Nie ma również sensu "pompowanie" wyższych dawek hormonów. U 25 procent kobiet leczenie systemowa powinna być kojarzona z terapią miejscową a więc dopochwowym podawaniem estrogenów. Po kilku tygodniach zarówno leczenie systemowa jak i miejscowa dają radykalny spadek częstości występowania dyspareunii. U tych kobiet które nie mają wskazań do terapii systemowej, kobiet w senium, po 60. roku życia, które już nie mają objawów wypadowych, a skarżą się na bóle w trakcie współżycia można efektywnie i bezpiecznie podawać niskie dawki estrogenów miejscowo, do pochwy. Reasumując : zmiany w dziedzinie seksualności stanowią ważny obiekt pogorszenia życia po menopauzie. Życie seksualne jest istotnym elementem jakości życia w ogóle. Negatywne zmiany zachodzące po menopauzie w stosunkach partnerskich mają złożoną etiopatogenezę. Czyli z jednej strony myli się ten, kto zaistniałe symptomy przypisuje wyłącznie czynnikom psychologicznym. Z drugiej, w błędzie jest również ten, kto przyczynę upatrywał będzie jedynie w niedoborach hormonów. By efektywnie pomóc kobiecie w jesieni jej życia, której życie intymne legło w gruzach należy pamiętać o złożonym, psycho-somatycznym tle tych zaburzeń