Definicja Leczenie osteoporozy

Co to jest Leczenie osteoporozy: Na podstawie badania lekarskiego, densytometrycznego i badań analitycznych doktor może na pewno wykluczyć albo rozpoznać osteoporozę. Może nawet określić na ile grożą Ci złamania kości. W leczeniu osteoporozy dążymy do pomniejszenie ryzyka złamań i zapobieganie następnym powikłaniom. Celem leczenia jest także eliminacja bólów kostnych. Wskazaniem do jak najszybszego rozpoczęcia leczenia jest: przebyte złamania po niewielkim urazie, w szczególności dotyczące kręgów, nadgarstka i szyjki kości udowej. Występowanie czynników ryzyka u osób z masą kostną oznaczoną sposobem densytometrii, przekraczającą minus 2,5 T-score w odcinku lędźwiowym kręgosłupa albo w nasadzie bliższej kości udowej dolegliwości ogólnoustrojowe przebiegające z nasilona osteoporozą Leczenie osteoporozy musi być konsekwentne i długookresowe - tylko wówczas będzie skuteczne. Postępowanie terapeutycznym bazuje na stosowaniu odpowiednich leków, uzupełniających się pod względem działania, które wywołują: pomniejszenie resorpcji i niszczenia kości poprzez pomniejszenie aktywności osteoklastów dzięki: estrogenów, kalcytoniny, bifosfonianów, androgenów, soli wapnia, tiazydów powiększenie tworzenia kości poprzez pobudzanie aktywności osteoblastów za pomocą: fluorków, witaminy D3, estrogenów, progestagenów, androgenów, kalcytoniny, przyspieszenie mineralizacji nowo powstałej kości dzięki poprawie metabolizmu witaminy D i dodatniemu bilansowi wapniowemu dzięki: prawidłowej podaży wapnia w diecie, witaminy D3, suplementacji solami wapnia Współczesne w leczeniu osteoporozy służące są następujące ekipy leków Wapń Wapń i jego związki powinny być służące w każdym przypadku osteoporozy z wyjątkiem chorych z osteoporozą skojarzoną z kamicą moczową związaną z hiperkalciurią samoistną. Wyrównanie niedoborów tego pierwiastka zapobiega procesowi odwapnienia kości (resorpcji) nasilanego poprzez wydzielany reaktywnie poprzez przytarczyce parathormon (PTH). Źródłem wapnia są dla organizmu składniki pokarmowe- raczej mleko i przetwory mleczne i wybrane warzywa. Poprawne przyswajanie wapnia z diety wymaga obecności witaminy D, która stymuluje absorbcję jelitową tego pierwiastka. Rekomendowane normy dobowego spożycia wapnia są następujące: Kobiety od dzieciństwa do 24 roku życia -1000 mg ponad 24 roku życia - 1000 mg ciąża i karmienie piersią: do 19 roku życia - 1600mg, ponad 19 roku życia - 1200mg po menopauzie w trakcie terapii estrogenami - 1000mg po menopauzie bez terapii estrogenowej - 1500mg w wieku podeszłym - 1000mg Mężczyźni do 20 roku życia - 1500 -1900mg ponad 20 roku życia - nie ustalona norma, lecz ponad 1000mg Min. zaopatrzenie w wapń u dorosłych wynosi 800mg na dobę, jednak przewarzająca część osób w Polsce z racji na unikanie mleka i nabiału w diecie, nie osiąga nawet połowy tej dawki. Jeżeli liczba wapnia przyjmowanego ze składnikami pokarmowymi jest zbyt mała, rekomendowana jest suplementacja solami wapnia. Rekomendowane są preparaty zawierające węglan wapnia (nie jest rekomendowany przy zaburzeniach ze strony układu pokarmowego) albo cytrynian wapnia gdyż wchłaniają się one w odpowiednio dużej ilości z przewodu pokarmowego i zawierają sporą liczba wapnia elementarnego w przeliczeniu na całą cząsteczkę. Najczęściej stosuje się suplementację wapniem w formie mieszaniny jego soli organicznych (na przykład cytrynian, mleczan, glukonian) z nieorganicznymi. Związki wapnia mogą działać zapierająco co obserwuje się raczej w wieku podeszłym. Należy wówczas stosować preparaty mieszane, wapniowo-magnezowe. Leczenie solami wapnia powinno być wspomagające w terapii skojarzone z innymi lekami. Wit. D Wit. D jest wielofunkcyjnym sterydem utrzymującym równowagę wapniową ustroju.W ustroju jest magazynowana w wątrobie i tkance tłuszczowej jako tak zwany kalcidiol. Jego liczba stanowi pulę zapasową tej witaminy w organizmie.Źródłem witaminy D jest dieta i synteza skórna pod wpływem promieniowania uv. Aktywną metodą witaminy D jest kalcitriol. Z wiekiem maleje zawartość witaminy D w ustroju co jest wywołane następującymi powodami: nieefektywna synteza skórna u ludzi starszych (brak substratu do produkcji witaminy D wywołany niewystarczająca ekspozycją na światło słoneczne) Niedostateczna podaż witaminy D w diecie (częsta nietolerancja pokarmowa produktów mlecznych) zanik aktywności hydroksylaz wątrobowych i nerkowych koniecznych do konwersji wit. D w jej aktywną formę malejąca z wiekiem liczba receptora witaminy D. Niedobór witaminy D skutkuje pomniejszenie wchłaniania wapnia, co prowadzi do jego spadku w surowicy. Z powodu hipokalcemii wzrasta sekrecja parathormonu, a to prowadzi do resorbcji tkanki kostnej jako źródła wapnia. Mechanizm ten jest powód ubytku masy kostnej u ludzi starszych i może prowadzić do osteoporozy. Podawanie witaminy D albo jej metabolitów w przypadku jej niedoboru powiększa wchłanianie wapnia i fosforanów z jelit, pobudza syntezę składników kości, hamuje wydzielanie parathormonu, minimalizuje o 20-50% ryzyko osteoporotycznych złamań a nawet, przez stymulację różnicowania osteoblastów, skutkuje przyrost gęstości masy kostnej. Zwykle stosuje się witaminę D w dawkach ustalanych indywidualnie, zazwyczaj to jest 500 albo 1000 IU na dobę. Przeciwwskazaniami do terapii witaminą D są: hiperkalcemia, hiperkalciuria, kamica nerkowa. Wit. D jest służąca w każdej osteoporozie szczególnie w starczej, w zespołach niedoborowych z wtórną nadczynnością przytarczyc, u pacjentów leczonych glukokortykosteroidami, ze względu na ich bardzo spore zagrożenie osteoporozą. W wieku podeszłym czy w jawnej niewydolności nerek należy rozważyć wykorzystanie bardziej aktywnych postaci witaminy D-3 o silniejszym działaniu a mianowicie kalcitriolu i alfa-kalcidiolu w ilościach 0,25 -1,00 mikrograma na dzień. Ciągłe podawanie witaminy D albo jej aktywnych metabolitów, szczególnie w dawkach większych niż fizjologiczne albo także skojarzone podawanie witaminy D i wapnia niesie ze sobą niebezpieczeństwo przedawkowania. Dlatego także istotne jest monitorowanie terapii przez pomiary stężenia wapnia i witaminy D w surowicy i wydalania wapnia z moczem. Hormonalna leczenie zastępcza Hormonalną Terapię Zastępczej (HRT) stosuje się w celu uzupełnienie niedoboru estrogenów po wygaśnięciu czynności jajników. Kuracja zapobiega utracie masy kostnej we wszystkich miejscach kośćca niezależnie od wieku pacjentki i trwa poprzez cały moment zastosowanego leczenia. Suplementacja gestagenna likwiduje uboczny wpływ estrogenów na błonę śluzową trzonu macicy i niweluje prawie kompletnie zagrożenia wystąpienia raka macicy.obecnie terapię estrogenową bez wstawki gestagennej podaje się właściwie tylko w sytuacjach kobiet z usuniętą macicą. Rozpoczęcie terapii we inicjalnym okresie pomenopauzalnym i kontynuacja leczenia poprzez moment dłuższy niż pięć lat minimalizuje ryzyko złamania kości promieniowej i szyjki kości udowej o ok. 50%. Ryzyko złamania kompresyjnego kręgów minimalizuje się o ok. 90% w porównaniu z kobietami nie otrzymującymi estrogenów. Rozpoczęcie terapii w momencie późniejszym, u pacjentek z rozwiniętą osteoporozą, prowadzi także do zatrzymania straty masy kostnej. Hormonalne leczenie zastępcze minimalizuje o ok. 50% ryzyko dolegliwości wieńcowej i całkowitą śmiertelność u kobiet po menopauzie. minimalizuje ona także ryzyko wystąpienia dolegliwości wieńcowej i śmiertelność u kobiet po menopauzie. Wykorzystywanie hormonów przywraca w większości przypadków poprawny cykl miesiączkowy, minimalizuje ryzyko miażdżycy i korzystnie wpływa na jakość życia kobiety. Ujemne strony hormonoterapii wiążą się z większym ryzykiem zatorowo-zakrzepowym i możliwością rozwoju zmian rozrostowych w narządzie rodnym i gruczole piersiowym. Istnieje szereg preparatów różniących się dawką, strukturą chemiczną i metodą podawania jednakże w osteoporozie zaleca się wykorzystywanie 17-β-estradiolu identycznego z powstającym w organizmie. Dostępne leki podaje się doustnie albo stosuje w formie plastrów. w trakcie leczenia niezbędna jest ścisła kontrola ginekologiczna i internistyczna. Wybiórcze modulatory receptorów estrogenowych (SERM) to jest w miarę najnowsza ekipa leków efektywnych w osteoporozie. Leki te działają podobnie jak estrogeny na kość i metabolizm lipidowy. Działanie na kości występuje przez zahamowanie resorpcji kostnej i podobnie jak w razie estrogenów manifestuje się zwiększeniem gęstości masy kostnej co w efekcie mogłoby prowadzić do pomniejszenia ryzyka złamań osteoporotycznych. Działanie agonistyczne na lipidy podobnie jak estrogenów przejawia się zmniejszeniem poziomu cholesterolu całkowitego, LDL-cholesterolu, bez albo z tylko niewielkim wpływem na HDL-cholesterol i trójglicerydy w surowicy krwi.Dodatkowo SERM zmniejszają poziom lipoprotein (Lpa) i fibrynogenu w surowicy. Preparaty z gatunku SERM nie posiadają niekorzystnego efektu działania stymulującego estrogenów na macicę i gruczoł piersiowy niosącego ze sobą ryzyko stworzenia nowotworu Bifosfoniany Preparaty te zmniejszają rozpuszczalność kości uniemożliwiając komórkom kostym jej niszczenie, skutkuje przyrost BMD (bone mineral density) w szkielecie centralnym i pomniejszenie ilości złamań. Nie podlegają przemianie w ustroju i są aktualnie uważane za najsilniejsze leki hamujące ubytek kości (działanie antyresorpcyjne). Charakterystyczną właściwością tej ekipy leków jest ich podobieństwo do występujących w kościach naturalnych pirofosforanów decyzyjnych o prawidłowej mineralizacji szkieletu. Bisfosfoniany zmniejszają złamania kręgosłupa o 48% i złamanie szyjki kości udowej o 51%. Bifosfoniany są służące w osteoporozie pomenopauzalnej i posteroidowej, są także służące w lczeniu skojarzonym w razie przeciwwskazań do stosowania estrogenów albo uczulenia na kalcytoninę. Preparatów tych nie mogą zażywać osoby ze schorzeniami żołądka. Przy stosowaniu tych leków należy zadbać o poprawną podaż wapnia tak, by jego poziom był w normie. Jeżeli istnieje jego niedobór albo niedobór witaminy D 3 to należy wstrzymać się ze stosowaniem bifosfonianów do czasu wyrównania. Pewne środki ostrożności istnieją także w razie niektórych chorób górnego odcinka przewodu pokarmowego. Kalcytonina Ten hormon powstaje w szczególnych komórkach tarczycy ( tak zwany komórki C) w odpowiedzi na podwyższony poziom wapnia we krwi. Leczenie kalcytoniną jest szczególnie rekomendowane w czynnej i postępującej osteoporozie ze powiększoną przebudową kości i ubytkiem zarówno kości beleczkowej jak i zbitej. Hormon ten jest użyteczny w leczeniu świeżych kompresyjnych złamań kręgów, w zapobieganiu i leczeniu powikłań po złamaniach w szczególności zaniku kości typu Sudecka, w bólach kości pochodzenia nowotworowego. Pod jego wpływem minimalizuje się uwalnianie wapnia z kości, nasila się synteza aktywnej postaci witaminy D 3 w nerkach, spada poziom parathormonu a nadmiar wapnia we krwi zostaje wydalony z moczem. Kalcytonina jest jedynym hormonem działającym bezpośrednio na komórkę kościogubną. Posiada ponadto swoje działanie przeciwbólowe. Podawanie kalcytoniny minimalizuje złamania kręgosłupa o 40%. Coraz częściej kalcytonina jest służąca w leczeniu skojarzonym jako leczenie alternatywne estrogenoterapii. Przez wzgląd na rozwijaniem się oporności na działanie kalcytoniny za najwłaściwszy uważane jest przerywany sposób leczenia. Za najlepszy relacja okresu leczenia do nieleczenia przyjmuje się 1:2 - 2:3. Fluorki Fluor jest jednym z najstarszych leków w leczeniu osteoporozy. Specyficznie odkłada się w kości zmniejszając jej rozpuszczalność i pobudzając tworzenie kości. Fluorki stymulują tworzenie kości wywołują wzrost BMD w kręgosłupie o 2-5% rocznie. Podając fluor można uzyskać bardzo spory przyrost gęstości mineralnej kości. Fluor powinien być podawany jedynie w zaawansowanej osteoporozie z licznymi złamaniami w skojarzeniu z wapniem i witaminą D. wykorzystywanie fluoru jest ograniczone z racji na późny sukces i liczne symptomy uboczne. Długookresowa leczenie (> 5 lat) prowadzi do pomniejszenia odporności mechanicznej kosci na złamania. Androgeny Męskie hormony płciowe (androgeny), do których należy między innymi testosteron zapobiegają osteoporozie dzięki własnemu działaniu anabolicznemu. Wskazania do ich podania istnieją wtedy, gdy stwierdza się niedobór testosteronu połączony z zaburzeniami potencji, osłabieniem siły mięśniowej i niską masą kostną w densytometrii. Androgeny są wskazane w osteoporozie posteroidowej i u chorych wyniszczonych. Tiazydy Leki moczopędne, które hamują wydalanie wapnia z moczem. Powinny być służące w przebiegu osteoporozy przebiegające z hiperkalciurią, kamicą nerkową, nadciśnieniem tętniczym czy u chorych z niewydolnością krążenia