Definicja Leczenie otyłości

Co to jest Leczenie otyłości: Odchudzanie a następnie utrzymanie należnej masy ciała sporo osób musi świadomie prowadzić poprzez całe własne życie. Wymaga to samokontroli trybu życia, diety i regularnego ważenia się by w odpowiednim momencie uchwycić okres nawrotu tycia. Leczenie otyłości jest zadaniem długotrwałym i wymaga jednoczesnego stosowania wielu metod, które doktor dobiera indywidualnie do każdego przypadku. Uzyskanie u ludzi otyłych trwałego obniżenia masy ciała do wartości poprawnych bywa bardzo trudne, z kolei ponawiane próby odchudzania z następowym przyrostem masy ciała mogą, wg niektórych obserwacji, prowadzić do zespołu "jo-jo" który cechuje się opornością na dalsze próby odchudzania. Przyjmuje się jednak, iż ważniejsze jest utrzymanie efektu częściowej redukcji nadwagi, niż uzyskanie należnej masy ciała bez pewności, iż sukces ten okaże się trwały. Niewielkie wahania masy ciała rzędu 500g wokół średniej wyznaczonej w kilku następnych badaniach nie mają większego znaczenia. Trzeba podkreślić fakt, iż otyli pacjenci nie wymagają osiągnięcia idealnej wagi ciała by uzyskać znaczne korzyści zdrowotne a strata 5-10% wyjściowej wagi ciała już skutkuje pomniejszenie ryzyka powikłań związanych z otyłością. Korzyści powiązane z redukcją masy ciała to raczej: obniżenie poziomu cholesterolu całkowitego, frakcji LDL ("niedobry cholesterol"), trójglicerydów i przyrost frakcji HDL ("dobry cholesterol") spadek poziomu glukozy i wzrostem wrażliwości na insulinę u chorych z cukrzycą typu II obniżenie ciśnienia tętniczego u chorych z nadciśnieniem zwiększeniem długości życia wzrostem samooceny i pozytywnych emocji Nie zaleca się odchudzania w okresie ciąży, szczególnie bez nadzoru lekarskiego, bo może to prowadzić do zaburzeń bilansu mikroskładników odżywczych, wiążących się z potencjalną szkodliwością dla płodu (na przykład niedobór kwasu foliowego wiodący do wad cewy nerwowej) w momencie od poczęcia do 12 tygodnia. W późniejszym okresie strata masy ciała matki skutkuje upośledzenie wzrostu płodu. Wskazane jest ograniczenie przyrostu masy ciała u otyłych kobiet ciężarnych w celu pomniejszenia częstości nadciśnienia, preeklampsji i cukrzycy ciężarnych, a również dla zapobiegania urodzeniom sporych dzieci. Wzrost masy ciała w okresie normalnie rozwijającej się ciąży wynosi ok. 12 kg z kolei u kobiety otyłej powinien wynosić ok. 6 kg. Dieta Ubytek masy ciała i tempo jego uzyskiwania zależy od wielkości deficytu energetycznego a więc różnicy pomiędzy energią uzyskiwaną w diecie a wydatkowaną poprzez organizm co przedstawia poniższy wzór: E=PPM+P+W+SDD+T E- liczba kalorii dostarczonych z pożywieniem P- energia wydatkowana na pracę W - koszt energetyczny na przyrost SDD- swoiście dynamiczne działanie pokarmu T - spichrzanie energii w postaci tkanki tłuszczowej Odchudzanie należy rozpocząć od wdrożenia reżimu zapewniającego uzyskanie deficytu energetycznego rzędu 600 kcal na dzień, który można uzyskać stosując dietę dostarczającej 1200 do 1300 kcal. Najlepszy deficyt energetyczny zapewnia wówczas ubytek masy ciała ok. 1 kg tygodniowo, a zadowalający - 0.5 kg tygodniowo. Zalecenia dotyczące leczenia "odłuszczającego" to: ograniczeniu spożycia tłuszczu zarówno tego widzialnego jak i niewidzialnego ograniczenie spożycia cukrów prostych, zwiększeniu spożycia warzyw i owoców całkowitym unikaniu konsumpcji alkoholu zaleca się spożywanie tłuszczy bogatych w kwas linolowy nie należy obniżać ilości spożytego białka poniżej 1g/kg należnej masy ciała Gy otyłość stanowi zagrożenie dla życia albo gdy należy przygotować pacjenta do operacji, dla przebiegu której otyłość stanowi ważny czynnik obarczający zachodzi potrzeba szybkiego odchudzania, a co za tym idzie uzyskania wysokiego deficytu energetycznego. Stosuje się wówczas diety o bardzo małej kaloryczności (VLCD), dostarczającej poniżej 800 kcal na dzień, które zapewniają spory ubytek masy ciała w następstwie 3-miesięcznej kuracji. Powinny być one służące w ośrodkach specjalistycznych. Pożądane jest kojarzenie leczenia dietetycznego z terapią behawioralną i ćwiczeniami fizycznymi. Wysiłek fizyczny Wzmożona aktywność fizyczna stanowi jeden z podstawowych przedmiotów każdego programu odchudzającego. Ułatwia ona utratę energii, wyrównuje współistniejące zaburzenia metaboliczne, obniża wydzielanie insuliny, zapobiega obniżeniu podstawowej przemiany materii po odchudzaniu i efektowi jo-jo. W leczeniu nadmiaru tkanki tłuszczowej zaleca się wysiłki względnie małe np 1-2h marszu lecz często powtarzanych poprzez długi moment. Początkowo ćwiczenia powinny być prowadzone bez nadmiernego obciążania kolan, bioder i kręgosłupa (basen) a ich intensywność powinna być zwiększana etapowo. Intensywność ćwiczeń powinna uwzględniać wydolność krążeniowo-oddechową i sprawność ruchową a ich rodzaj powinien być akceptowany poprzez odchudzającą się osobę i dostosowany do rozkładu dnia. Leczenie farmakologiczne Wykorzystanie leków powinno być rozpatrzone u pacjentów: z BMI ponad 30, u których leczenie dietetyczna skojarzona z behawioralną i ćwiczeniami fizycznymi spowodowała redukcję masy ciała mniejszą niż 5 kg albo także występuje ponowny przyrost masy ciała. z BMI ponad 25, u których istnieją dodatkowe czynniki ryzyka taki jak nadciśnienie tętnicze krwi, upośledzona tolerancja glukozy, cukrzyca typu II albo hiperlipidemia. u których próby leczenia samą dietą i wysiłkiem fizycznym skończyły się niepowodzeniem Zaleca się, by leki wspomagające leczenie otyłości były służące po wnikliwej selekcji pacjentów pod nadzorem lekarskim, jako uzupełnienie terapii opartej na diecie i poprawie stylu życia. Poza licznymi preparatami o niejasnym mechanizmie działania, dostępne są aktualnie dwa leki wykazujące udowodnioną skuteczność: sibutramina - Pierwotnie lek wynaleziony jako przeciwdepresyjny. Działa poprzez podwyższenie poziomu neuroprzekaźników (noradrenaliny i serotoniny) w mózgu. Sibutramina działa na cały organizm i może powodować symptomy uboczne, między innymi przyspieszenie akcji serca, przyrost ciśnienia tętniczego, rozdrażnienie i bezsenność. orlistat - Lek o nowym mechanizmie działania, hamujący wchłanianie tłuszczu w przewodzie pokarmowym. Leczenie chirurgiczne W ciężkich sytuacjach sporą poprawę można uzyskać leczeniem chirurgicznym. Preferowaną sposobem jest gastroplastyka. Omijające zespolenia jelitowe nie powinny być służące w leczeniu otyłości. Wskazania do chirurgicznego leczenia otyłości: BMI ponad 40 kg/m2 BMI 35-40 kg/m2 w wypadku zagrożenia życia albo przygotowania do operacji, gdy otyłość stanowi przeszkodę Leczenie operacyjne może być zastosowane jedynie u pacjentów precyzyjnie poinformowanych i wykazujących niezłą motywację, u których ryzyko powiązane z zabiegiem pozostaje w akceptowalnych granicach . Zabieg powinien być poprzedzony wielospecjalistyczną konsultacją z udziałem internisty chirurga, psychiatry i żywieniowca i powinien być wykonany poprzez doświadczonego chirurga w odpowiednich warunkach klinicznych. Psychoterapia W wielu sytuacjach otyłości odpowiednie poinstruowane pacjenta i powstanie emocjonalnych bodźców ułatwia redukcję nadmiaru masy ciała. Szczegółowa badanie zachowań I emocji związanych z żywieniem i wprowadzenie zmian w tym zakresie przyczynia się do redukcji masy ciała nawet bez przepisywana szczególnych diet redukcyjnych. Aby zwiększyć prawdopodobieństwo skuteczności terapii dąży się do przebudowy psychiki osoby otyłej i wzmacnia jej samoocenę. Najważniejszą sprawą jest poznanie (m. in. przez samoobserwację) i zrozumienie systemów kryjących się za objadaniem się a następnie opracowanie strategii radzenia sobie z niepożądanymi zachowaniami. Wskaźniki skuteczności leczenia Zredukowanie masy ciała rezultat dobry przy spadku wagi powyżej 5 kg z równoczesną poprawą czynników ryzyka rezultat super przy spadku wagi powyżej 10 kg rezultat wyjątkowo dobry przy spadku masy ciała powyżej 20 kg Pożądana zredukowanie czynników ryzyka obniżenie ciśnienia krwi poniżej 140/90 mm Hg obniżenie stężenia cholesterolu w surowicy poniżej 5,2 mmol/l obniżenie podwyższonego stężenia glukozy na czczo poniżej 5,5 mmol/l i poniżej 7,8 mmol/l w 2 godz. po doustnym spożyciu glukozy (test tolerancji glukozy) w cukrzycy insulinoniezależnej ze stężeniami glukozy ponad 7,8 mmol/l na czczo i 11,1 mmol/l w 2 godz. po spożyciu glukozy, obniżenie tych wyznaczników do poziomu odpowiadającemu średnim wartościom upośledzonej tolerancji glukozy Utrzymanie masy ciała po odchudzaniu ponowny przyrost masy ciała mniej niż 3 kg w czasie powyżej 2 lat utrzymanie redukcji obwodu w talii o 4 cm