Definicja Poród fizjologiczny

Co to jest Poród fizjologiczny: Poród dla wielu osób wydaje się być aktem niewykonalnym, z racji na powszechnie odbierane dysproporcje w rozmiarach między płodem a kanałem rodnym. Ta z pozoru ogromna różnica jest niwelowana szeregiem systemów, które adoptują płód i drogi rodne. Główka stanowi największą część płodu, dlatego także jej adaptacja i przemieszczanie poprzez kanał rodny decydują o przebiegu porodu. Dostosowywanie się główki do różnych odcinków miednicy jest konieczne do prawidłowego i pomyślnego ukończenia porodu siłami natury. Ok. 38 tygodnia ciąży płód jest wystarczająco dojrzały by opuścić organizm matki i rozpocząć samodzielne życie. by jasno przedstawić jak dzieje się należy wyodrębnić trzy konieczne jego składowe a mianowicie: Płód Długość dojrzałego płodu wynosi 49-55 cm, a jego masa wynosi od 3000-4000 g. W mechanizmie porodowym główną rolę odgrywa główka płodu, która jest największą i najtwardszą częścią płodu i przoduje (tzn znajduje się najniżej w kanale rodnym i toruje drogę na świat) w 94% wszystkich porodów. W pozostałych 5 % przoduje miednica płodu, a w 1 % płód może być ułożony poprzecznie. Drogi rodne Drogi rodne są zbudowane z części kostnych-twardych, które tworzy miednica kostna i części miękkich na które składają się dolny odcinek macicy, szyjka macicy, pochwa, srom i mięśnie dna miednicy. Z punktu widzenia przebiegu porodu główna jest budowa części kostnej kanału rodnego. Kanał rozpoczyna się nad spojeniem łonowym i jest wygięty łukowato pod spojeniem łonowym kończąc się wejściem do pochwy na sromie kobiety. Stosunkowo przechodzenia w dół elipsa kanału rodnego wymienia położenie i największa średnica staje się etapowo wymiarem przednio-tylnym, a najmniejsza łączy oba boki. Wymiar poprzeczny kanału rodnego wymienia się więc na drodze od wchodu do wychodu z 13 do 11 cm z kolei wymiar podłużny rośnie z 11 do 12 cm. Wynika z tego fakt, iż główka płodu jako elipsa o stałych wymiarach w czasie trwania porodu będzie się obracać tak, by dostosować swój najdłuższy wymiar od czoła do karku do najdłuższego wymiaru kanału rodnego. Warunkuje to występowanie charakterystycznych zwrotów dzięki którym główka wchodzi do kanału rodnego bokiem, a opuszcza go odwrócona przodem. W okresie porodu twarzyczka płodu zsuwa się po kości krzyżowej, a jego potylica i kark jest odwrócona do spojenia łonowego. Start kanału rodnego - Wchód do kanału rodnego, a więc miejsce poprzez które płód rozpocznie przeciskanie się poprzez kanał rodny patrząc od góry ma kształt elipsy ograniczonej od tyłu poprzez kość krzyżową, z boków prze kości biodrowe, a z przodu poprzez spojenie łonowe. Wymiar poprzeczny, będący najszerszym wymiarem elipsy, poprowadzony poprzez jej boczne części wynosi 13 cm a najwęższy poprowadzony pomiędzy spojeniem łonowym, a kością krzyżowa wynosi 11 cm. Porównując wymiar wchodu do kanału rodnego i główki płodu w pozycji przygiętej do klatki piersiowej łatwo zauważyć, najwspanialszym rozwiązaniem będzie jeżeli główka płodu rozpocznie wciskanie się w kanał rodny ustawiona bokiem względem osi długiej ciała matki, a więc grzbiet płodu będzie z prawej albo lewej strony. Cześć środkowa kanału rodnego - Płaszczyzna próżni przechodzi poprzez środek spojenia łonowego w kierunku środka 3 kręgu krzyżowego, ma kształt okrągły o wymiarach 12 cm x 12 cm. W płaszczyźnie próżni przeciskająca się przygięta główka płodu może dokonać obrotu wzdłuż swej osi. W prawidłowym porodzie główka obraca się tak by kark płodu znalazł się po stronie spojenia łonowego i uzyskał pkt. podparcia o dolny brzeg spojenia, który jest konieczny do wytoczenia główki na zewnątrz. Część końcowa kanału rodnego - Płaszczyzna cieśni przechodząca poprzez dolną krawędź spojenia łonowego od przodu, poprzez kolce kulszowe po bokach i staw krzyżowo-guziczny od tyłu ma kształt podłużnie owalny, czyli odwrotnie niż start kanału rodnego. Wymiar poprzeczny wynosi 10,5 cm a wymiar prosty 12 cm co umożliwia odginanie się główki wykorzystując pkt. podparcia jakim jest brzeg dolny spojenia łonowego. Czynność skurczowa macicy Umiejętność do wytwarzania siły skurczowej posiada wyłącznie trzon macicy. Możemy wyróżnić kilka rodzajów skurczy: Skurcze ciążowe fizjologiczne - Fizjologiczną czynność skurczową w trakcie ciąży stanowią fale Alvareza i skurcze Braxtona Hicksa. Fale Alvareza są skurczami o dużej częstotliwości i małym natężeniu, z kolei skurcze Braxtona Hicksa są dłuższe i silniejsze. Skurcze te najczęściej występują pod koniec ciąży. Skurcze ciążowe okresu obniżania dna macicy - To są skurcze które występują w trakcie obniżania się dna macicy i poprzedzają termin porodu na 3-4 tygodnie. Skurcze ciążowe przepowiadające - To są skurcze nieregularne obserwowane na kilka tygodni przed porodem. Skurcze okresu rozwierania - To są regularne skurcze występujące w momencie rozwierania szyjki macicy. Początkowo obserwuje się 2-3 skurcze na 30 min., potem 2-3 skurcze pośrodku 10 min.. W czasie skurczy okresu rozwierania szyjka macicy rozwiera się od 0 cm a więc od całkowitego jej zamknięcia do 10 cm średnicy a więc tak zwany pełnego rozwarcia. Jest ona równocześnie pociągana ku górze co sprawia iż w pewnym momencie porodu szyjka macicy zwyczajnie zanika. Skurcze okresu wydalania - To są skurcze których częstość wynosi ok. 4/10 min.. Skurcze okresu wydalania występują po zaniku szyjki macicy i wywołują powolne przesuwanie płodu wzdłuż kanału rodnego. Skurcze parte - To są skurcze charakteryzujące się bardzo wysokim ciśnieniem wewnątrzmacicznym umożliwiającym łatwiejsze urodzenie dziecka. Skurcze parte występują wtedy, kiedy najdalej dalej wysunięta naprzód część płodu dotrze do szpary sromu, a więc przejdzie cały kanał rodny. Skurcze okresu łożyskowego - Skurcze powodujące odklejenie się i wydalenie łożyska i błon płodowych z macicy. Skurcze połogowe - Skurcze występujące w połogu powodujące przyspieszenie obkurczania się macicy. Poród - okresy porodu Poród a więc odmiennie czynność porodowa to skurcze macicy, które występują w krótkich regularnych odstępach czasu z narastającym natężeniem, doprowadzające do rozwierania szyjki macicy w celu wydalenia dziecka. Poród dzielimy na 4 okresy, będące punktami orientacyjnymi w czasie jego trwania: Moment I - rozwierania - To jest faza w którym dochodzi do wygładzenia części pochwowej i rozwarcia szyjki macicy które wynosi 10 cm średnicy. Pierwszy moment porodu rozpoczyna się, kiedy skurcze macicy stają się wystarczająco częste, mocne i długie, by rozpocząć zauważalne wygładzenie i rozwieranie szyjki macicy. moment rozwierania trwa u wieloródek 7-9 godz., a u pierwiastek (kobiety, które rodzą po raz pierwszy) 9-15 godz.. moment II - wydalania - Drugi moment porodu obejmuje wydalanie płodu.zaczyna się w chwili pełnego rozwarcia szyjki i kończy się urodzeniem noworodka. Drugi moment trwa u wieloródek 0,5-1 godziny, a u pierwiastek 1-3 godz.. moment III - łożyskowy - Trzeci moment porodu obejmuje odklejenie się i wydalanie łożyska. rozpoczyna się w momencie urodzenia noworodka i kończy się wydaleniem łożyska. Trwa u wieloródek 5-15 min., a u pierwiastek 15-30 min. Najczęściej łożysko zostaje wydalane pośrodku 5 min. od urodzenia noworodka. moment położyskowy - To moment pierwszych 2 godz. po porodzie gdzie obserwujemy kurczenie się macicy. w momencie tym obserwuje się krwawienie z dróg rodnych i kontroluje się kanał rodny. System porodowy w prawidłowym ułożeniu potylicowym Główka stanowiąca największą część ciała płodu decydują o przebiegu rodzenia. Mechanizm dostosowywania się pozycji główki do różnych odcinków miednicy jest konieczny do pomyślnego ukończenia porodu drogami natury. Określenie się główki - to jest system wstawiania się główki do wchodu miednicy, w okresie którego szew strzałkowy główki płodu przebiega poprzecznie do miednicy. Do takiego określenia się główki dochodzi najczęściej w ostatnich tygodniach ciąży albo po rozpoczęciu się czynności porodowej, częśćiej u pierwiastek niż u wieloródek. jeżeli główka płodu nie jest ustalona przed rozpoczęciem się porodu i porusza się swobodnie nad wchodem miednicy, to mówi się, iż główka balotuje. Obniżenie - Pierwszym warunkiem porodu noworodka jest jego obniżenie. U wieloródek obniżenie zazwyczaj rozpoczyna się wspólnie z ustaleniem. Przygięcie - Obniżająca się główka napotyka opór szyjki macicy, ściany miednicy albo dna miednicy co skutkuje jej przygięcie. Bródka płodu mocno opiera się na jego klatce piersiowej Obrót wewnętrzny - Obrót ten zawsze występuje wspólnie z obniżeniem się punktu prowadzącego i regularnie nie jest ukończony, dopóki główka nie znajdzie się na poziomie kolców kulszowych . Ruch ten obejmuje stopniowy obrót potylicy od jej początkowej pozycji ku przodowi, w kierunku do spojenia łonowego. Odgięcie - Gdyż otwór sromowy jest skierowany ku górze i przodowi, odgięcie jest niezbędne w celu umożliwienia przechodzenia główki. by wyjść z kanału rodnego główka musu zwalczyć zagięcie kanału rodnego. W tym celu zatacza łuk wokół spojenia łonowego wykonując ruch odgięcia z głębokiego przygięcia opisanego przedtem. Kiedy mocno przygięta główka płodu dochodzi do sromu, wtedy potylica znajduje się w bezpośrednim kontakcie z dolnym brzegiem spojenia. Granica skóry owłosionej karku przemieszcza się w okolicę dolnego brzegu spojenia łonowego stając się punktem podparcia wokół którego dokonuje się odgięcie. Po kroczu kolejno wytaczają się:potylica, ciemiączko, czółko i twarzyczka. Pokazanie się twarzyczki zwróconej w stronę łóżka porodowego zakańcza ruch odgięcia. Obrót zewnętrzny - Po urodzeniu główki następuje zwrot urodzonej główki do jednego z ud matki w zależności od ustawienia, czemu odpowiada obrót ciała płodu umożliwiający dostosowanie się barków do szpary sromowej. Wydalenie - Po obrocie zewnętrznym zostaje wyparty przedni bark znajdujący się pod spojeniem i następuje jego poród. Następnie krocze zostaje rozszerzone poprzez tylny bark. Po wyparciu barków następuje szybkie wyparcie reszty ciała noworodka. Rysynki na podstawie "Położnictwo praktyczne" Willibald Pschyrembel