Definicja Żółty Tydzień - dla bezpieczeństwa za granicą

Co to jest Żółty Tydzień - dla bezpieczeństwa za granicą: Wg danych Instytutu Turystyki w 2001 roku za granicę wyjechało powyżej 53 mln Polaków. Każdego roku coraz więcej z nas wyjeżdża do państw o wysokiej zapadalności na wirusowe zapalenie wątroby typu A i typu B (WZW typu A - "żółtaczkę pokarmową" i WZW typu B - "żółtaczkę wszczepienną"). Turyści, którzy chcą uzyskać efektywną ochronę przed zachorowaniem na "żółtaczkę", mogą zaszczepić się szczepionkami pojedynczymi przeciwko WZW typu A i typu B, a również preparatem skojarzonym, który chroni przed obiema chorobami. Jednak, by uniknąć zakażenia w trakcie wakacji, cykl szczepień należy rozpocząć co najmniej na 6 tygodni przed planowaną podróżą. Wielu podróżujących nie zdaje sobie kwestie z niebezpieczeństw zdrowotnych, na jakie są narażeni w trakcie zagranicznych wyjazdów. Ryzyko zależy od kierunku podróży, jej warunków i długości pobytu. Oszacowano, iż spośród 100 tys. osób udających się na dłużej niż miesiąc do krajów o niższym standardzie sanitarno-higienicznym połowa ma problemy zdrowotne, 5 tys. jest obłożnie chorych, a 300 jest hospitalizowanych w trakcie pobytu albo po powrocie. Turyści narażeni są na sporo problemów zdrowotnych - od niegroźnych (na przykład biegunki) aż do bardzo poważnych, takich jak dolegliwości zakaźne, między innymi malaria, dur brzuszny, wścieklizna, HIV, żółta gorączka, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i wirusowe zapalenie wątroby. "Żółtaczka pokarmowa" to najczęstsza dolegliwość wśród podróżujących, której można zapobiegać przez szczepienia ochronne. "Żółtaczka wszczepienna" zajmuje w tej kategorii drugie miejsce. Na "żółtaczkę pokarmową" zapadają miesięcznie 3 osoby na 1000 na terenach zagospodarowanych turystycznie i aż 20 osób na 1000 w rejonach, gdzie panują złe warunki sanitarne. Ryzyko zachorowania na WZW typu A jest 100 razy większe niż ryzyko zarażenia durem brzusznym i 1000 razy większe niż ryzyko zapadnięcia na cholerę. Rocznie notuje się na świecie ok. 1,4 miliona przypadków WZW typu A, jednak ich rzeczywista liczba może być nawet 3 - 10 razy większa. Ocenia się, iż 2 miliardy osób na całym świecie zetknęło się z wirusem wywołującym WZW typu B. ok. 350 mln z nich jest przewlekle zakażonych wirusem dolegliwości i może stanowić zagrożenie dla innych. Na zachorowanie na oba typy WZW narażone są nie tylko osoby wyjeżdżające do tropików i najbiedniejszych państw Trzeciego Świata. Podwyższone ryzyko zachorowania na wirusowe zapalenie wątroby typu A i B występuje w większości krajów, gdzie Polacy najchętniej wypoczywają albo do których udają się w celach handlowych, czyli w państwach Basenu Morza Śródziemnego, państwach byłego Związku Radzieckiego, Azji Środkowo-Wschodniej, Ameryce Południowej i Afryce. Turyści powracający z regionów o powiększonym ryzyku zachorowania na WZW typu A mogą po powrocie wywołać epidemię dolegliwości. Ocenia się, iż w Europie 40% - 50% epidemii WZW typu A powodują podróżni przywożący chorobę do swojego państwie. Także sporo przypadków WZW typu B pochodzi "z importu", np. w Belgii stanowią one aż 27% zakażeń wirusem "żółtaczki wszczepiennej" . Wirus zapalenia wątroby typu A, zaliczanego do "chorób brudnych rąk", przenosi się drogą pokarmową. Zakażeniu sprzyja raczej spożycie zanieczyszczonej wirusem wody, a również produktów spożywczych, w szczególności surowych. Źródłem zakażenia "żółtaczką pokarmową" mogą być np. owoce morza, różnego rodzaju sałatki, a nawet kostki lodu dodawane do napojów. Wirus WZW typu A jest bardzo odporny i może przetrwać w stanie wysuszonym co najmniej poprzez miesiąc, a w wodzie - nawet 10 miesięcy. w trakcie podróży łatwo także o kontakt z wirusem WZW typu B. Wszczepieniem wirusa dolegliwości grozi w pierwszej kolejności korzystanie z usług placówek medycznych. Przeprowadzony dopiero co sondaż wykazał, iż 48% podróżujących Europejczyków uprawiało sporty narażające ich na ryzyko wypadku. Wg tego samego badania 60% wypadków w państwach o powiększonym ryzyku zakażenia wirusowym zapaleniem wątroby typu B pociągało za sobą kontakt z personelem medycznym, obejmujący konieczność wykonania zastrzyku, szwów, dożylnej kroplówki, bądź transfuzji krwi. Na zachorowanie narażeni są również turyści, którzy decydują się na zrobienie tatuażu, piercing, akupunkturę, przekłucie uszu czy nosa. WZW typu B stanowi także ryzyko dla podróżujących uprawiających seks bez zabezpieczenia. Aż 16% Europejczyków przyznaje się do wakacyjnego romansu w państwach o powiększonym ryzyku zachorowania na WZW typu B. Najpewniejszym metodą na uniknięcie zachorowania na WZW typu A i typu B są szczepienia ochronne. Szczepienia przeciwko WZW typu A i B są rekomendowane osobom podróżującym do państw o wysokim ryzyku zarażenia obiema chorobami poprzez Światową Organizację Zdrowia (WHO) i ACIP (Komitet Doradczy do spraw Szczepień Centrum Kontroli Chorób). Podróżujący mogą zabezpieczyć się zarówno dzięki wykorzystaniu szczepionek pojedynczych, jak i preparatu skojarzonego uodporniającego na oba typy WZW. Jego skuteczność i bezpieczeństwo są co najmniej tak dobre, jak szczepionek jednoskładnikowych. Przyjęcie szczepionki skojarzonej przeciwko WZW typu A i typu B jest jednak wygodniejsze, gdyż liczba wymaganych iniekcji została zredukowana z pięciu do trzech. także wydatek preparatu skojarzonego jest niższy niż cena szczepionek uodporniających na poszczególne typy WZW. Poza osobami podróżującymi albo pracującymi czasowo na terenach o zwiększonej zapadalności na WZW typu A i typu B, szczepienia preparatem skojarzonym są wskazane przede wszystkim u dzieci i młodzieży nie szczepionej przeciw WZW typu B i pacjentów z przewlekłymi chorobami wątroby. Więcej informacji na temat zasad bezpiecznej podróży, wirusowego zapalenia wątroby typu A i typu B i "Żółtego Tygodnia" można znaleźć w Internecie pod adresem www.zoltytydzien.pl