Co to jest Skala zagrożeń zakażeniami szpitalnymi. Metody prewencji.:
Zakażenia szpitalne są jednym z najistotniejszych wyzwań współczesnej medycyny. Pozostają one w ścisłym związku z inwazyjnymi technikami diagnostycznymi i leczniczymi i z biologicznymi cechami hospitalizowanych pacjentów.
Czynnikami etiologicznymi odpowiedzialnymi za zakażenie szpitalne może być sporo różnych gatunków bakterii, wirusów i grzybów. Drobnoustroje wywołujące zakażenia mogą pochodzić zarówno z własnej flory bakteryjnej chorego (zakażenia endogenne), jak i z szeroko pojętego środowiska szpitalnego (zakażenia egzogenne). Ustawa o zapobieganiu i zwalczaniu chorób zakaźnych u ludzi ( Dz.U. z 30 grudnia 2008 roku) nakłada na jednostki ochrony zdrowia wymóg ochrony pacjenta i personelu szpitala przed zakażeniami. We wszystkich szpitalach świata...Zakażeniem szpitalnym można nazwać każdą postać zakażenia, które rozwinęło się w okresie hospitalizacji i nie było powodem, dla której pacjent został przyjęty do szpitala. Może ono ujawnić się w czasie hospitalizacji – do 48 godz. pobytu, co jest charakterystyczne dla większości ostrych zakażeń bakteryjnych i wirusowych. Moment wylęgania może być dłuższy i wynosić tygodnie albo miesiące, co obserwuje się po zakażeniu HBV, HCV, HIV albo prątkiem gruźlicy. Każde zakażenie personelu medycznego, które jest powiązane z udzielaniem całodziennych albo całodobowych świadczeń zdrowotnych jest także zakażeniem szpitalnym.Zakażenia szpitalne występują we wszystkich szpitalach świata, stanowiąc ważne zagrożenie dla życia osób hospitalizowanych. Pomimo podejmowania licznych i złożonych procedur zapobiegawczych niemożliwe jest całkowite opanowanie tego zjawiska. Do zakażeń dochodzi u 3-10% osób hospitalizowanych. Jak wynika z analiz europejskich zakażenia szpitalne są bezpośrednią powodem zgonów 3% chorych i pośrednią – 10%.Wyniki badań przeprowadzonych pod auspicjami WHO wykazały, iż średnia częstość występowania tych zakażeń wyniosła – 7,7% w Europie, w Basenie Morza Śródziemnego – 11,8%, w państwach azjatyckich 10% i w państwach zachodniego Pacyfiku 9%. Jest bardzo prawdopodobne, iż dane te z dwóch ostatnich obszarów są zaniżone na skutek braku dobrej rejestracji. W oparciu o rejestrację bierną, która jest niewiele precyzyjna, oszacowano częstość występowania zakażeń szpitalnych w Polsce średnio na 2,5% (w przedziale 3-15%). W analizie tej nie uwzględniono wirusowych zapaleń wątroby. Dane te są „niedoszacowane” – częstość zakażeń nie jest mniejsza od stwierdzanej w większości szpitali w Europie, a więc 8-10%. Od 2001 roku wdrażany jest mechanizm czynnej rejestracji zakażeń – znacząco czulszy od poprzedniego. Jego realizacja wymaga jednak czasu i wykwalifikowanej kadry, której aktualnie brak. Dane szacunkowe sprzed ok. 10 lat sugerują, iż zakażenia szpitalne w Polsce są przyczyną przedłużenia hospitalizacji o 5-10 dni, co powiązane jest dodatkowymi kosztami przekraczającymi 800 mln złotych rocznie. Na pewno wydatki te są aktualnie wyższe. Wartość ta nie uwzględnia roszczeń finansowych pacjentów.
Czynniki ryzykaPodstawowe czynniki, które mają decyzyjny wpływ na powstawanie zakażeń szpitalnych to:• Czynniki zależne od stanu pacjenta; wielu chorych ma zaburzenia immunologiczne różnego pochodzenia; mogą być one powiązane z wiekiem, chorobą fundamentalną (nowotwory) albo leczeniem preparatami o działaniu immunosupresyjnym. • Techniki lecznicze i diagnostyczne; używanie cewników naczyniowych i moczowych, urządzeń do wspomagania oddychania, endoskopów i implantowanych elektrod stwarza dodatkowe drogi wprowadzania zakażeń.• Środowisko szpitalne, pacjenci ulegają kolonizacji już po kilku godzinach pobytu w szpitalu (skóra, układ oddechowy i moczowy); drobnoustroje mogą pochodzić ze środowiska szpitalnego (urządzenia sanitarne, sprzęt medyczny, powietrze) jak także od innych chorych i personelu.• Zaniedbania personelu; dotyczą one w pierwszej kolejności nieprzestrzegania higieny rąk, stosowania niewłaściwych technik sterylizacyjnych, niedokładnego albo niewłaściwego mycia i odkażania sprzętów i pomieszczeń. Najczęściej występujące zakażenia szpitalneZe względu na ograniczenia dotyczące objętości tekstu poniżej jedynie zasygnalizuję najczęściej występujące zakażenia szpitalne.Najczęstszym zakażeniem u pacjentów hospitalizowanych jest zakażenie dróg moczowych – stanowi ono 33-50% wszystkich zakażeń szpitalnych. powodem zakażenia są w pierwszej kolejności zabiegi diagnostyczne i terapeutyczne na drogach moczowych. Głównym czynnikiem predysponującym do rozwoju zakażenia jest zastój moczu, który u dorosłych jest najczęściej wywołany przerostem albo nowotworem gruczołu krokowego. Czynniki etiologiczne to w pierwszej kolejności E. coli (80%) i inne pałeczki gram ujemne: Proteus sp., Klebsiella sp., Pseudomonas sp. i ziarenkowce Enterococcus, Staphylococcus i grzyby Candida.wśród zakażeń dróg oddechowych największy problem stanowią zapalenia płuc. W licznych opracowaniach zajmują one drugie albo trzecie miejsce w częstości występowania zakażeń szpitalnych ( ok. 15%). Są one najczęstszą powodem zgonów, w szczególności na oddziałach OIT, regularnie u dzieci – dotyczą 30-50% pacjentów. Szczególną grupę narażonych na szpitalne zapalenie płuc stanowią chorzy, u których stosuje się oddech wspomagany. Do zakażenia dochodzi zazwyczaj w okresie intubacji, tracheotomii, mechanicznej wentylacji płuc, rozsiewu krwiopochodnego z innego ogniska albo wskutek aspirowania treści żołądkowej. w okresie pierwszych 4 dni hospitalizacji (zapalenie płuc inicjalne) za zakażenie mogą być odpowiedzialne drobnoustroje kolonizujące górne drogi oddechowe. To są patogeny odpowiedzialne za pozaszpitalne zapalenie płuc: S. pneumoniae, H. influenzae i M. catarrhalis. U chorych z zapaleniem płuc późnym odpowiedzialne za zakażenie są zazwyczaj pałeczki Gram-ujemne (między innymi Pseudomonas i Acinobacter) albo Staphylococcus aureus.
Zakażenie rany operacyjnejjest drugim co do częstości występowania zakażeniem na oddziałach zabiegowych, a na pierwszym miejscu – u hospitalizowanych na oddziałach chirurgicznych. Wg badań NNISS (National Nosocomial Infections Surveillance mechanizm) częstość zakażeń miejsca operowanego wynosi od 2,6% do 38%. Nie wszystkie rany ulegają zakażeniu w okresie zabiegu, lecz tylko w niektórych sytuacjach dochodzi do zakażenia. W zakażeniach endogennych czynnikiem etiologicznym są drobnoustroje swoje pacjenta, zasiedlające w pierwszej kolejności skórę (Staphylococcus epidermidis), lecz także przedsionek nosa (Staphylococcus aureus), przewód pokarmowy albo pochodzące z innych ognisk zapalnych (pałeczki Gram ujemne, enterokoki i bakterie beztlenowe). W zakażeniach egzogennych drobnoustroje mogą pochodzić ze środowiska szpitalnego od chorych, personelu medycznego, skażonych narzędzi albo płynów infuzyjnych. Najczęściej zakażenia te są wywoływane poprzez pałeczkę ropy błękitnej albo gronkowce. Pomimo wprowadzenia nowych rozwiązań technologicznych dotyczących jakości i bezpieczeństwa stosowania cewników naczyniowych liczba zakażeń związanych z terapią dożylną nie maleje. Inne postacie kliniczne zakażeń szpitalnych, takie jak: pierwotne zakażenia krwi, zakażenia przewodu pokarmowego i w oddziałach noworodków pozostają także istotnym problemem.
Zakażenia szpitalne personelu ochrony zdrowiaKażde zakażenie personelu medycznego, które jest powiązane z robotą w zakładzie opieki zdrowotnej (udzielającym całodziennych albo całodobowych świadczeń zdrowotnych) jest zakażeniem szpitalnym. Najczęstszym źródłem zakażenia dla pracownika ochrony zdrowia jest pacjent. Zagrożenie zakażeniem jest różne w zależności od charakteru wykonywanej czynności i miejsca pracy – pomiędzy innymi w oddziale zabiegowym albo niezabiegowym, laboratorium i sterylizatorni. Ryzykowna jest styczność z drobnoustrojami patogennymi, do których dochodzi w okresie: badania pacjenta, zabiegów operacyjnych, pobieranie płynów ustrojowych, opatrywanie ran, pielęgnacja, przeprowadzanie sekcji.Najczęstszą powodem zakażeń personelu ochrony zdrowia są zakażenia krwiopochodne – od szeregu lat wirusem HCV i znacząco rzadziej HBV (szczepienia). Drobnoustroje obecne w środowisku szpitalnym mogą przyczyniać się do zakażeń pracowników, którzy nie mają bezpośredniego kontaktu z chorym. ZapobieganieZapobieganie zakażeniom szpitalnym jest najwspanialszym metodą zmniejszania zachorowalności i śmiertelności i kosztów ponoszonych poprzez placówki ochrony zdrowia. W każdym szpitalu, wedle regulacjami prawnymi powinien funkcjonować zespół ds. kontroli zakażeń szpitalnych.W skład takiego zespołu kierowanego poprzez lekarza, wchodzą jeszcze: pielęgniarka epidemiologiczna i mikrobiolog. Ich zadania obejmują sporo procedur, ..wśród których do głownych należą:• identyfikacja zakażeń szpitalnych na drodze czynnej rejestracji • wykrywanie ognisk zakażenia i dróg jego szerzenia się – monitorowanie i rejestracja czynników alarmowych• działania zmierzające do potwierdzenia bakteriologicznego zakażenia i ustalenie wrażliwości na antybiotyki• izolowanie chorych w zależności od rodzaju zakażenia• kontrola i ulepszenie inwazyjnych procedur medycznych• kontrola przestrzegania czyszczenia, dezynfekcji i sterylizacji narzędzi i sprzętu i usuwania i utylizacji odpadów. • zwrócenie uwagi na problem mycia rąk. Używanie rękawiczek nie zwalnia z obowiązku stosowania zasad higienicznego mycia rąk.• doradztwo w dziedzinie sterylizacji instrumentów i urządzeń medycznych.Dla właściwego zapobiegania zakażeniom szpitalnym niezbędne jest funkcjonowanie zespołów terapeutycznych działających w ścisłym powiązaniu z osobami odpowiedzialnym za nadzór nad zakażeniami szpitalnymi. Bardzo wskazana jest obecność w takim zespole lekarza ze specjalizacją w dziedzinie chorób zakaźnych, mikrobiologa klinicznego, łączącego doświadczenie bakteriologa z wiedzą klinicysty (eksperta w zakresie antybiotykoterapii). Dotyczy to w szczególności szpitali wieloprofilowych.
Znajomość flory bakteryjnejWażne jest odróżnienie czynnika etiologicznego od szczepu kolonizującego. ważne znaczenie ma zatem znajomość flory bakteryjnej własnego oddziału czy szpitala i dostosowanie opcji terapii empirycznej do danej sytuacji. Leczenie empiryczna powinna być służąca tylko w wypadku wyższej konieczności do czasu uzyskania wyników badań mikrobiologicznych. Przez wzgląd na wieloletnim stosowaniem antybiotyków pojawia się coraz więcej opornych szczepów drobnoustrojów – zdarzenie to nasiliło się w ostatnich latach (na przykład MRSA, VISA, VRSA). Do stworzenia oporności przyczyniło się niewątpliwie rutynowe, regularnie bez uprzedniej właściwej diagnostyki mikrobiologicznej wykorzystywanie tych chemioterapeutyków – nierzadko w przypadkach , gdy nie było wskazań do ich podawania. W Polsce opłaty na antybiotyki stanowią wielką pozycję w budżecie ochrony zdrowia. Wg informacji podanych poprzez Narodowy Instytut Leków opłaty na te leki w Polsce sięgają nawet 30% wydatków przeznaczonych na leki, z kolei na preparaty dezynfekcyjne wydaje się mniej niż 2%. Ograniczenia kosztów na preparaty dezynfekujące skutkuje przyrost kosztów na leczenie.W marcu 1994 roku zostało zarejestrowane Polskie Towarzystwo Zakażeń Szpitalnych. Fundamentalnym celem organizacji jest podejmowanie różnego rodzaju aktywności w walce z zakażeniami szpitalnymi tym zakresie, a w pierwszej kolejności szkolenie kadr. Towarzystwo to od 1997 roku wydaje czasopismo (kwartalnik) „Zakażenia” i posiada swoją stronę internetową (www.ptzs.org.pl). Dzięki staraniom Towarzystwa wydano szereg podręczników i zbiorów pozycji edukacyjnych, gdzie czytelnicy znajdą najnowsze wiadomości dotyczące zakażeń szpitalnych. •
O autorze:Prof. dr hab. med. Janusz Cianciara – w latach 1969-2010 pracownik naukowo-dydaktycznym Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Był wieloletnim kierownikiem Kliniki Hepatologii i Nabytych Niedoborów Immunologicznych tej uczelni. W latach 2002-2009 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Chorób Zakaźnych i Pasożytniczych WUM. Autor około 200 publikacji dotyczących w pierwszej kolejności hepatologii, zakażeń HIV i AIDS i licznych rozdziałów w podręcznikach akademickich.W latach 2003-2006 był przewodniczącym Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych. Należy do licznych towarzystw naukowych. Dostał sporo nagród ministerialnych, uczelnianych i towarzystw naukowych. Prof. Janusz Cianciara od 2 lat jest na emeryturze, lecz nadal aktywnie pracuje zawodowo. Jest ((między innymi ekspertem szkolenia „Roszczenia odszkodowawcze pacjentów w konsekwencji zakażeń szpitalnych” (Warszawa, 27.09.2010 r.; Katowice, 25.10.2010 r.; Wrocław, 22.11.2010 r.; Poznań, 26.12.2010 r.) realizowanego w ramach Centrum kompetencyjnego CKL MEDICAL.Więcej o szkoleniu: http://www.ckl.pl
Czynnikami etiologicznymi odpowiedzialnymi za zakażenie szpitalne może być sporo różnych gatunków bakterii, wirusów i grzybów. Drobnoustroje wywołujące zakażenia mogą pochodzić zarówno z własnej flory bakteryjnej chorego (zakażenia endogenne), jak i z szeroko pojętego środowiska szpitalnego (zakażenia egzogenne). Ustawa o zapobieganiu i zwalczaniu chorób zakaźnych u ludzi ( Dz.U. z 30 grudnia 2008 roku) nakłada na jednostki ochrony zdrowia wymóg ochrony pacjenta i personelu szpitala przed zakażeniami. We wszystkich szpitalach świata...Zakażeniem szpitalnym można nazwać każdą postać zakażenia, które rozwinęło się w okresie hospitalizacji i nie było powodem, dla której pacjent został przyjęty do szpitala. Może ono ujawnić się w czasie hospitalizacji – do 48 godz. pobytu, co jest charakterystyczne dla większości ostrych zakażeń bakteryjnych i wirusowych. Moment wylęgania może być dłuższy i wynosić tygodnie albo miesiące, co obserwuje się po zakażeniu HBV, HCV, HIV albo prątkiem gruźlicy. Każde zakażenie personelu medycznego, które jest powiązane z udzielaniem całodziennych albo całodobowych świadczeń zdrowotnych jest także zakażeniem szpitalnym.Zakażenia szpitalne występują we wszystkich szpitalach świata, stanowiąc ważne zagrożenie dla życia osób hospitalizowanych. Pomimo podejmowania licznych i złożonych procedur zapobiegawczych niemożliwe jest całkowite opanowanie tego zjawiska. Do zakażeń dochodzi u 3-10% osób hospitalizowanych. Jak wynika z analiz europejskich zakażenia szpitalne są bezpośrednią powodem zgonów 3% chorych i pośrednią – 10%.Wyniki badań przeprowadzonych pod auspicjami WHO wykazały, iż średnia częstość występowania tych zakażeń wyniosła – 7,7% w Europie, w Basenie Morza Śródziemnego – 11,8%, w państwach azjatyckich 10% i w państwach zachodniego Pacyfiku 9%. Jest bardzo prawdopodobne, iż dane te z dwóch ostatnich obszarów są zaniżone na skutek braku dobrej rejestracji. W oparciu o rejestrację bierną, która jest niewiele precyzyjna, oszacowano częstość występowania zakażeń szpitalnych w Polsce średnio na 2,5% (w przedziale 3-15%). W analizie tej nie uwzględniono wirusowych zapaleń wątroby. Dane te są „niedoszacowane” – częstość zakażeń nie jest mniejsza od stwierdzanej w większości szpitali w Europie, a więc 8-10%. Od 2001 roku wdrażany jest mechanizm czynnej rejestracji zakażeń – znacząco czulszy od poprzedniego. Jego realizacja wymaga jednak czasu i wykwalifikowanej kadry, której aktualnie brak. Dane szacunkowe sprzed ok. 10 lat sugerują, iż zakażenia szpitalne w Polsce są przyczyną przedłużenia hospitalizacji o 5-10 dni, co powiązane jest dodatkowymi kosztami przekraczającymi 800 mln złotych rocznie. Na pewno wydatki te są aktualnie wyższe. Wartość ta nie uwzględnia roszczeń finansowych pacjentów.
Czynniki ryzykaPodstawowe czynniki, które mają decyzyjny wpływ na powstawanie zakażeń szpitalnych to:• Czynniki zależne od stanu pacjenta; wielu chorych ma zaburzenia immunologiczne różnego pochodzenia; mogą być one powiązane z wiekiem, chorobą fundamentalną (nowotwory) albo leczeniem preparatami o działaniu immunosupresyjnym. • Techniki lecznicze i diagnostyczne; używanie cewników naczyniowych i moczowych, urządzeń do wspomagania oddychania, endoskopów i implantowanych elektrod stwarza dodatkowe drogi wprowadzania zakażeń.• Środowisko szpitalne, pacjenci ulegają kolonizacji już po kilku godzinach pobytu w szpitalu (skóra, układ oddechowy i moczowy); drobnoustroje mogą pochodzić ze środowiska szpitalnego (urządzenia sanitarne, sprzęt medyczny, powietrze) jak także od innych chorych i personelu.• Zaniedbania personelu; dotyczą one w pierwszej kolejności nieprzestrzegania higieny rąk, stosowania niewłaściwych technik sterylizacyjnych, niedokładnego albo niewłaściwego mycia i odkażania sprzętów i pomieszczeń. Najczęściej występujące zakażenia szpitalneZe względu na ograniczenia dotyczące objętości tekstu poniżej jedynie zasygnalizuję najczęściej występujące zakażenia szpitalne.Najczęstszym zakażeniem u pacjentów hospitalizowanych jest zakażenie dróg moczowych – stanowi ono 33-50% wszystkich zakażeń szpitalnych. powodem zakażenia są w pierwszej kolejności zabiegi diagnostyczne i terapeutyczne na drogach moczowych. Głównym czynnikiem predysponującym do rozwoju zakażenia jest zastój moczu, który u dorosłych jest najczęściej wywołany przerostem albo nowotworem gruczołu krokowego. Czynniki etiologiczne to w pierwszej kolejności E. coli (80%) i inne pałeczki gram ujemne: Proteus sp., Klebsiella sp., Pseudomonas sp. i ziarenkowce Enterococcus, Staphylococcus i grzyby Candida.wśród zakażeń dróg oddechowych największy problem stanowią zapalenia płuc. W licznych opracowaniach zajmują one drugie albo trzecie miejsce w częstości występowania zakażeń szpitalnych ( ok. 15%). Są one najczęstszą powodem zgonów, w szczególności na oddziałach OIT, regularnie u dzieci – dotyczą 30-50% pacjentów. Szczególną grupę narażonych na szpitalne zapalenie płuc stanowią chorzy, u których stosuje się oddech wspomagany. Do zakażenia dochodzi zazwyczaj w okresie intubacji, tracheotomii, mechanicznej wentylacji płuc, rozsiewu krwiopochodnego z innego ogniska albo wskutek aspirowania treści żołądkowej. w okresie pierwszych 4 dni hospitalizacji (zapalenie płuc inicjalne) za zakażenie mogą być odpowiedzialne drobnoustroje kolonizujące górne drogi oddechowe. To są patogeny odpowiedzialne za pozaszpitalne zapalenie płuc: S. pneumoniae, H. influenzae i M. catarrhalis. U chorych z zapaleniem płuc późnym odpowiedzialne za zakażenie są zazwyczaj pałeczki Gram-ujemne (między innymi Pseudomonas i Acinobacter) albo Staphylococcus aureus.
Zakażenie rany operacyjnejjest drugim co do częstości występowania zakażeniem na oddziałach zabiegowych, a na pierwszym miejscu – u hospitalizowanych na oddziałach chirurgicznych. Wg badań NNISS (National Nosocomial Infections Surveillance mechanizm) częstość zakażeń miejsca operowanego wynosi od 2,6% do 38%. Nie wszystkie rany ulegają zakażeniu w okresie zabiegu, lecz tylko w niektórych sytuacjach dochodzi do zakażenia. W zakażeniach endogennych czynnikiem etiologicznym są drobnoustroje swoje pacjenta, zasiedlające w pierwszej kolejności skórę (Staphylococcus epidermidis), lecz także przedsionek nosa (Staphylococcus aureus), przewód pokarmowy albo pochodzące z innych ognisk zapalnych (pałeczki Gram ujemne, enterokoki i bakterie beztlenowe). W zakażeniach egzogennych drobnoustroje mogą pochodzić ze środowiska szpitalnego od chorych, personelu medycznego, skażonych narzędzi albo płynów infuzyjnych. Najczęściej zakażenia te są wywoływane poprzez pałeczkę ropy błękitnej albo gronkowce. Pomimo wprowadzenia nowych rozwiązań technologicznych dotyczących jakości i bezpieczeństwa stosowania cewników naczyniowych liczba zakażeń związanych z terapią dożylną nie maleje. Inne postacie kliniczne zakażeń szpitalnych, takie jak: pierwotne zakażenia krwi, zakażenia przewodu pokarmowego i w oddziałach noworodków pozostają także istotnym problemem.
Zakażenia szpitalne personelu ochrony zdrowiaKażde zakażenie personelu medycznego, które jest powiązane z robotą w zakładzie opieki zdrowotnej (udzielającym całodziennych albo całodobowych świadczeń zdrowotnych) jest zakażeniem szpitalnym. Najczęstszym źródłem zakażenia dla pracownika ochrony zdrowia jest pacjent. Zagrożenie zakażeniem jest różne w zależności od charakteru wykonywanej czynności i miejsca pracy – pomiędzy innymi w oddziale zabiegowym albo niezabiegowym, laboratorium i sterylizatorni. Ryzykowna jest styczność z drobnoustrojami patogennymi, do których dochodzi w okresie: badania pacjenta, zabiegów operacyjnych, pobieranie płynów ustrojowych, opatrywanie ran, pielęgnacja, przeprowadzanie sekcji.Najczęstszą powodem zakażeń personelu ochrony zdrowia są zakażenia krwiopochodne – od szeregu lat wirusem HCV i znacząco rzadziej HBV (szczepienia). Drobnoustroje obecne w środowisku szpitalnym mogą przyczyniać się do zakażeń pracowników, którzy nie mają bezpośredniego kontaktu z chorym. ZapobieganieZapobieganie zakażeniom szpitalnym jest najwspanialszym metodą zmniejszania zachorowalności i śmiertelności i kosztów ponoszonych poprzez placówki ochrony zdrowia. W każdym szpitalu, wedle regulacjami prawnymi powinien funkcjonować zespół ds. kontroli zakażeń szpitalnych.W skład takiego zespołu kierowanego poprzez lekarza, wchodzą jeszcze: pielęgniarka epidemiologiczna i mikrobiolog. Ich zadania obejmują sporo procedur, ..wśród których do głownych należą:• identyfikacja zakażeń szpitalnych na drodze czynnej rejestracji • wykrywanie ognisk zakażenia i dróg jego szerzenia się – monitorowanie i rejestracja czynników alarmowych• działania zmierzające do potwierdzenia bakteriologicznego zakażenia i ustalenie wrażliwości na antybiotyki• izolowanie chorych w zależności od rodzaju zakażenia• kontrola i ulepszenie inwazyjnych procedur medycznych• kontrola przestrzegania czyszczenia, dezynfekcji i sterylizacji narzędzi i sprzętu i usuwania i utylizacji odpadów. • zwrócenie uwagi na problem mycia rąk. Używanie rękawiczek nie zwalnia z obowiązku stosowania zasad higienicznego mycia rąk.• doradztwo w dziedzinie sterylizacji instrumentów i urządzeń medycznych.Dla właściwego zapobiegania zakażeniom szpitalnym niezbędne jest funkcjonowanie zespołów terapeutycznych działających w ścisłym powiązaniu z osobami odpowiedzialnym za nadzór nad zakażeniami szpitalnymi. Bardzo wskazana jest obecność w takim zespole lekarza ze specjalizacją w dziedzinie chorób zakaźnych, mikrobiologa klinicznego, łączącego doświadczenie bakteriologa z wiedzą klinicysty (eksperta w zakresie antybiotykoterapii). Dotyczy to w szczególności szpitali wieloprofilowych.
Znajomość flory bakteryjnejWażne jest odróżnienie czynnika etiologicznego od szczepu kolonizującego. ważne znaczenie ma zatem znajomość flory bakteryjnej własnego oddziału czy szpitala i dostosowanie opcji terapii empirycznej do danej sytuacji. Leczenie empiryczna powinna być służąca tylko w wypadku wyższej konieczności do czasu uzyskania wyników badań mikrobiologicznych. Przez wzgląd na wieloletnim stosowaniem antybiotyków pojawia się coraz więcej opornych szczepów drobnoustrojów – zdarzenie to nasiliło się w ostatnich latach (na przykład MRSA, VISA, VRSA). Do stworzenia oporności przyczyniło się niewątpliwie rutynowe, regularnie bez uprzedniej właściwej diagnostyki mikrobiologicznej wykorzystywanie tych chemioterapeutyków – nierzadko w przypadkach , gdy nie było wskazań do ich podawania. W Polsce opłaty na antybiotyki stanowią wielką pozycję w budżecie ochrony zdrowia. Wg informacji podanych poprzez Narodowy Instytut Leków opłaty na te leki w Polsce sięgają nawet 30% wydatków przeznaczonych na leki, z kolei na preparaty dezynfekcyjne wydaje się mniej niż 2%. Ograniczenia kosztów na preparaty dezynfekujące skutkuje przyrost kosztów na leczenie.W marcu 1994 roku zostało zarejestrowane Polskie Towarzystwo Zakażeń Szpitalnych. Fundamentalnym celem organizacji jest podejmowanie różnego rodzaju aktywności w walce z zakażeniami szpitalnymi tym zakresie, a w pierwszej kolejności szkolenie kadr. Towarzystwo to od 1997 roku wydaje czasopismo (kwartalnik) „Zakażenia” i posiada swoją stronę internetową (www.ptzs.org.pl). Dzięki staraniom Towarzystwa wydano szereg podręczników i zbiorów pozycji edukacyjnych, gdzie czytelnicy znajdą najnowsze wiadomości dotyczące zakażeń szpitalnych. •
O autorze:Prof. dr hab. med. Janusz Cianciara – w latach 1969-2010 pracownik naukowo-dydaktycznym Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Był wieloletnim kierownikiem Kliniki Hepatologii i Nabytych Niedoborów Immunologicznych tej uczelni. W latach 2002-2009 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Chorób Zakaźnych i Pasożytniczych WUM. Autor około 200 publikacji dotyczących w pierwszej kolejności hepatologii, zakażeń HIV i AIDS i licznych rozdziałów w podręcznikach akademickich.W latach 2003-2006 był przewodniczącym Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych. Należy do licznych towarzystw naukowych. Dostał sporo nagród ministerialnych, uczelnianych i towarzystw naukowych. Prof. Janusz Cianciara od 2 lat jest na emeryturze, lecz nadal aktywnie pracuje zawodowo. Jest ((między innymi ekspertem szkolenia „Roszczenia odszkodowawcze pacjentów w konsekwencji zakażeń szpitalnych” (Warszawa, 27.09.2010 r.; Katowice, 25.10.2010 r.; Wrocław, 22.11.2010 r.; Poznań, 26.12.2010 r.) realizowanego w ramach Centrum kompetencyjnego CKL MEDICAL.Więcej o szkoleniu: http://www.ckl.pl
- Objawy Stężenia Greliny I Insuliny W Surowicy Krwi Matek I Krwi Pępowinowej A Parametry Urodzeniowe Noworodków:
- Przyczyny insulina i grelina wpływają na metabolizm matki, zwiększając tym samym dostępność składników odżywczych dla płodu. Przypuszcza się także, iż mogą one bezpośrednio wpływać na wzrastanie płodu. Celem skala zagrożeń zakażeniami szpitalnymi. metody prewencji. co znaczy.
- Objawy Spór O To, Jak Leczyć Uzależnionych Od Opiatów:
- Przyczyny kwestia metadonu W Polsce leczenie jednego pacjenta w programie leczenia metadonem kosztuje na dzień średnio około 20-30 zł. Łączny wydatek programów leczenia substytucyjnego zrealizowanych w ramach skala zagrożeń zakażeniami szpitalnymi. metody prewencji. krzyżówka.
- Objawy Seksualność Polaków: Leczenie Zaburzeń, To Nadal Tabu W Ochronie Zdrowia:
- Przyczyny intymnej sferze życia, to również problem zdrowotny. W czasie gdy, jak przyznaje prof. Zbigniew Lew-Starowicz, krajowy konsultant w zakresie seksuologii, z terapii w tym zakresie praktycznie mogą skala zagrożeń zakażeniami szpitalnymi. metody prewencji. co to jest.
- Objawy Standardy Okołoporodowe - Na Efekty Trzeba Poczekać:
- Przyczyny Radowicki Od kwietnia br. obowiązują nowe standardy dotyczące opieki okołoporodowej. Co naprawdę zmieniło się w tym zakresie, będzie można jednak powiedzieć za jakiś czas - mówi nam prof. Stanisław skala zagrożeń zakażeniami szpitalnymi. metody prewencji. słownik.
- Objawy Samorządy Walczą O Nasze Zdrowie:
- Przyczyny częściej angażują się w realizację programów prozdrowotnych. W ich ramach organizują bezpłatne badania, akcje edukacyjne. Największe znaczenia ma to dla mieszkańców małych gmin i wsi, ponieważ tam skala zagrożeń zakażeniami szpitalnymi. metody prewencji. czym jest.
Czym jest Skala zagrożeń zakażeniami znaczenie w Słownik medycyny S .
