Definicja Elektrostymulacja

Co to jest Elektrostymulacja: Mechanizm nerwowy człowieka, a szczególnie jego mózg - budzi fascynacje wielu ludzi. Dla jednych jest obiektem podziwu na skutek doskonałości funkcjonowania, dla innych - obszarem, na którym koncentrują się ich zawodowe zainteresowania, jeszcze dla innych - systemem, który zawodzi, choruje i przysparza ogromnego bólu albo skutkuje "odcięcie" pacjenta od świata zewnętrznego. Dla współczesnej techniki medycznej mechanizm nerwowy człowieka stanowi także wielkie wyzwanie, zmuszając do: starań celem pełnego poznania i zrozumienia wyniszczających go systemów takich chorób, jak porażenie mózgu, dolegliwość Parkinsona, ALS i inne chroniczne choroby; wysiłków zmierzających do eliminacji albo co najmniej obniżenia stopnia nasilenia objawów wskazanych wyżej chorób. Diagnostyka układu nerwowego jest zadaniem trudnym. Pewien przełom w standardowej diagnostyce obrazowej mózgu możliwy był dzięki systemom rezonansu magnetycznego, a w diagnostyce funkcjonalnej - dzięki systemom medycyny nuklearnej PET. Jednak wciąż jeszcze mechanizm nerwowy człowieka chroni swe tajemnice. Nie potrafimy np. z góry ocenić, które funkcje zniszczonych obszarów mózgu zostaną przejęte poprzez inne komórki, a operacje neurochirurgiczne są ciągle powiązane z sporym ryzykiem. Również zdarzenie bólu - a więc wiadomość, iż coś w naszym organizmie "źle" funkcjonuje - staje się utrapieniem dla pacjenta, w skrajnych sytuacjach uniemożliwiającym prowadzenie normalnego życia. Fundamentalnym metodą leczenia chorób układu nerwowego są leki. Jeśli powód ich stosowania jest krótkotrwała, leczenie schorzenia albo niwelacja bólu są w miarę skuteczne. Znacząco gorzej jest w razie schorzeń przewlekłych - dawki leków muszą być systematycznie zwiększane. Ograniczenia pojawiają się w miarę błyskawicznie. Ze względów medycznych, ponad pewnego progu, dawka nie może być już zwiększana, w czasie gdy organizm "przyzwyczaja się" do obecności substancji, która przestaje być efektywna. Alternatywą albo uzupełnieniem farmakoterapii chorób neurologicznych może być - w razie niektórych schorzeń - elektrostymulacja. np. w chorobie Parkinsona Szpital Uniwersytecki w Atlancie (USA) przeprowadził pozytywnie zakończone próby kliniczne głębokiej stymulacji mózgowej, której celem jest niwelacja albo ważne ograniczenie drżenia (rąk), powodowanego niewłaściwą dystrybucją sygnałów elektrycznych sterujących mięśniami. Technologia ta bazuje na: precyzyjnej diagnostyce miejsca ( albo miejsc, znajdujących się w obydwu półkulach mózgu), generującego "błędne" pobudzenia w mózgu pacjenta; przeprowadzeniu zabiegu neurologicznego: wprowadzeniu w zidentyfikowany w procesie diagnostycznym region mózgu (ok. 1 cm3) elektrod stymulacyjnych; wszczepieniu w klatkę piersiową pacjenta indywidualnie zaprogramowanego generatora impulsów elektrycznych, połączonego z elektrodami wprowadzonymi do mózgu. Technicznie technologia ta sprowadza się do elektrycznego przeciwdziałania zbędnym (chorobliwym) pobudzeniom komórek nerwowych, wynikającym z niedostatku dopaminy, która w mózgu człowieka zdrowego spełnia rolę nadzorcy pobudzeń komórkowych. Z badań klinicznych nad głęboką stymulacją mózgową, prowadzonych w latach 1992-1997 wynika, iż u 82% pacjentów, u których zastosowano stymulator, uzyskano sukces istotnego obniżenia drżenia. Podobne pozytywne efekty elektrostymulacji mogą być uzyskane również w razie skurczów spastycznych mięśni czy straty kontroli nad zwieraczami odbytu i cewki moczowej. Wydaje się, iż leczenie niektórych schorzeń neurologicznych z użyciem elektrostymulacji ma niezłą przyszłość. Przesłanką do takiego stwierdzenia jest komfort życia pacjenta, u którego zastosowano elektrostymulację. Ograniczeniami dla tej relatywnie nowej technologii są wysokie wydatki terapii i konieczność dostępu do nowoczesnych (czyli również kosztownych) metod diagnostycznych. Artykuł pochodzi z tygodnika "Służba Zdrowia" nr 38-41/2001