Ruch robotniczy w Europie co to jest
Jak było Ruch robotniczy w Europie pod koniec XIX wieku. Definicja można było zaobserwować zjawiska.

Czy przydatne?

Co to znaczy Ruch robotniczy w Europie pod koniec XIX wieku definicja

Słownik RUCH ROBOTNICZY W EUROPIE POD KONIEC XIX WIEKU: Od początku XIX wieku w poszczególnych krajach europejskich można było zaobserwować zjawiska gospodarcze powiązane z tak zwany rewolucją przemysłową. Jej źródeł szukać należy w Anglii pod koniec XVIII wieku, kiedy na przemysłową skalę zastosowano wynalazek Jamesa Watta – maszynę parową. W skutku mechanizmy charakterystyczne dla rewolucji przemysłowej (likwidacja manufaktur i zastępowanie ich poprzez fabryki, gdzie prace wykonują maszyny, ukształtowanie się nowych klas socjalnych – burżuazji i klasy robotniczej, wystąpienie zjawiska bezrobocia i in.) obejmować zaczęły na początku Anglię, później państwa Europy Zachodniej (I połowa XIX wieku), wreszcie inne państwa europejskie. Wspólnie z pojawieniem się rewolucji przemysłowej aktualna stała się tak zwany sprawa robotnicza. Pracownicy fabryk, chcąc poprawić swe warunki pracy i płacy, dostrzegali, iż osiągnąć ten cel mogą jedynie odbierając część zysków właścicielom fabryk – burżuazji. Z drugiej strony wysokość zysków burżuazji była tym większa, im mniejsze płaca uzyskiwali robotnicy. Przypadek ta nieuchronnie prowadziła do wybuchu konfliktów socjalnych i walki pomiędzy burżuazją a robotnikami. Kluczowym orężem tych pierwszych była sposobność zwalniania robotników z pracy, co przy istniejącym bezrobociu efektywnie hamowało żądania robotników. Ci natomiast, dla poparcia swych postulatów, stosować mogli strajk. Coraz częściej pojawiające się konflikty na tym tle przyczyniały się także do formułowania różnych koncepcji dotyczących rozwiązania kwestii robotniczej. Jedną z najwcześniejszych był tak zwany luddyzm, popularyzowany w Anglii po 1811 roku. Był to program sabotażu, niszczenia maszyn, które, jak podkreślano, zabierają pracę ludziom (im mniej maszyn, tym większa szansa na uniknięcie bezrobocia). Nazwa tego kierunku wywodzi się od jego legendarnego twórcy Neda Ludda. Gdy w Anglii wprowadzono karę śmierci za niszczenie maszyn, ruch ten w latach 40. XIX wieku zamarł. Znacząco większe znaczenie i popularność w Europie w II połowie XIX wieku zdobył inny z pomysłów na rozwiązanie problemów nurtujących robotników, zwany socjalizmem. Trudno precyzyjnie zdefiniować jego program, gdyż już w XIX wieku funkcjonował on w różnych odmianach. Socjaliści utopijni (Henryk Saint-Simon, Karol Fourier, Robert Owen) proponowali szukanie możliwości porozumienia pomiędzy burżuazją a robotnikami. Wierzyli, iż burżuazja dobrowolnie odda robotnikom na własność część środków produkcji, w ten sposób poprawiając ich sytuację materialną. Piotr Proudhon natomiast rozwijał we Francji po 1840 roku wizję powstania państwa, gdzie egzystowaliby robotnicy i rzemieślnicy jako właściciele drobnych warsztatów i przedsiębiorstw. W II połowie XIX wieku spopularyzowany został również nurt anarchistyczny, widzący źródło wszelkiej niesprawiedliwości socjalnej i niedostatku robotników w istnieniu państwa jako struktury narzuconej i ograniczającej wolność jednostki. Stąd był już tylko krok do stwierdzenia konieczności zwalczania państwa i różnych jego struktur również dzięki metod terrorystycznych (Piotr Kropotkin, Michaił Bakunin). Na tym tle wyróżniała się koncepcja walki rewolucyjnej, której twórcami byli Karol Marks i Fryderyk Engels. Swój program opublikowali oni w 1848 roku w tak zwany Manifeście Komunistycznym. Jego twórcy wychodzili z założenia, iż rozwiązanie kwestii robotniczej może nastąpić jedynie poprzez likwidację burżuazji jako klasy socjalnej i utworzenia społeczeństwa bezklasowego. Nastąpić to miało przez rewolucję, gdzie robotnicy odbiorą burżuazji posiadane poprzez nią środki produkcji. Niezależnie od tych rywalizujących ze sobą w XIX wieku różnych programów, pojawiać zaczęły się organizacje stawiające sobie za cel obronę interesów robotniczych. Do głownych należało Międzynarodowe Stowarzyszenie Robotników, zwane również I Międzynarodówką. Istniało ono w latach 1864-1876, mając swą siedzibę w Londynie, a później (od 1872 roku) w Nowym Jorku. W ramach tej organizacji ścierały się poglądy różnych grup socjalistycznych, co było powodem niewielkiej aktywności I Międzynarodówki, a następnie jej rozwiązania. Znacząco bardziej jednolity program posiadała tak zwany II Międzynarodówka, powołana w 1889 roku i istniejąca do 1914 roku. Przeważały w niej tendencje socjaldemokratyczne, będące nawiązaniem do programu socjalistów utopijnych. Socjaldemokraci (Aleksander Millerand, August Bebel, Edward Bernstein) odrzucali konieczność walki rewolucyjnej, twierdząc, iż lepsze efekty daje robotnikom polityka drobnych ustępstw ze strony burżuazji, uzyskiwanych poprzez negocjacje albo strajki. Celem robotników winno więc być reformowanie mechanizmu gospodarczo-politycznego, a nie jego obalanie (reformizm). Upadek II Międzynarodówki nastąpił dopiero w obliczu wybuchu I wojny światowej. Warto pamiętać W I Międzynarodówce istniała od 1865 roku sekcja polska. Jej sekretarzem był Emil Holtrop. Definicje luddyzm – pogląd głoszący konieczność niszczenia wszelkich maszyn i urządzeń, bo te, wykonując różne prace zamiast człowieka, przyczyniają się do stworzenia zjawiska bezrobocia socjalizm – teoria filozoficzna i gospodarcza zakładająca sukcesywny rozwój całego społeczeństwa, a nie tylko jednej z jego części (burżuazji). Funkcjonuje w XIX wieku jako jeden ze sposobów rozwiązania kwestii robotniczej Poezja H. Olszewski, M. Zmierczak: Historia doktryn politycznych i prawnych. Poznań 1993. Daty 1811 rok - zapoczątkowanie w Anglii ruchu zwanego luddyzmem 1848 rok - Manifest Komunistyczny lata 1864-1876 - I Międzynarodówka lata 1889-1914 - II Międzynarodówka Oś czasu 1864 - carski ukaz uwłaszczeniowy 1887 - założenie Ligi Polskiej.

Słownik Rządy Władysława Hermana:
Informacje Władysława Hermana (1079-1102) to moment wewnętrznego osłabienia państwa polskiego (przyrost tendencji decentralistycznych, umocnienie się pozycji możnych kosztem władzy książęcej) i zaniku ruch robotniczy w europie pod koniec xix wieku co znaczy.
Słownik Rozwój Państwowości Niemiec, Anglii I Francji W X I XI Wieku:
Informacje Karola Wielkiego w 843 roku w krajach wschodnio- i zachodniofrankijskim władzę sprawowali Karolingowie. Dynastia ta w kraju zachodniofrankijskim, a więc we Francji, wymarła w 987 roku, a władzę ruch robotniczy w europie pod koniec xix wieku krzyżówka.
Słownik Religia W Starożytnym Rzymie:
Informacje rzymska miała charakter bezosobowy i cechowała się praktycznością. Rzymianie wierzyli, że każda najmniejsza czynność ma swego boskiego opiekuna. Wszystkie owe bóstwa były bezosobowe i nie miały ruch robotniczy w europie pod koniec xix wieku co to jest.
Słownik Rewolucja Francuska – Główne Etapy:
Informacje Charakterystyka VII 1789-IX 1791 rewolucja ludowa – VII-VIII 1789 – stworzenie chłopskie– VIII 1789 – Zebranie Narodowe znosi przywileje stanowe (między innymi poddaństwo i pańszczyznę)– VIII 1789 – ruch robotniczy w europie pod koniec xix wieku słownik.
Słownik Reformacja W Europie:
Informacje nadzwyczajnie krótkim czasie rozprzestrzeniła się poza Niemcy, a sam ruch protestancki rozpadł się na szereg niezależnych wspólnot i Kościołów, które różniły się między sobą liturgią, doktryną i ruch robotniczy w europie pod koniec xix wieku czym jest.

Kim był, co zrobił Ruch robotniczy w Europie pod z historii w Słownik historia R .

  • Dodano:
  • Autor: