Definicja Cukrzyca choroba naszych czasów

Co to jest Cukrzyca choroba naszych czasów: Cukrzyca jest zespołem genetycznie uwarunkowanych (cukrzyca typu 1) i częściowo nabytych (cukrzyca typu 2) zaburzeń metabolicznych, których wspólną właściwością jest niemożność utrzymania glukozy we krwi na poziomie fizjologicznym. Prowadzi to do przewlekle utrzymujących się stanów hiperglikemii – podwyższonego poziomu glukozy we krwi. Szacuje się, iż w Polsce na cukrzycę choruje ok. 1,5 miliona osób, drugie tyle ma cukrzycę nierozpoznaną. Wśród chorych na cukrzycę 400 tys. osób leczonych jest insuliną. Prognoza WHO zakłada dalszy przyrost zachorowalności – szacuje się, iż w latach 1995-2025 liczba osób z cukrzycą w państwach rozwiniętych zwiększy się o 42 procent, a w państwach rozwijających się, pomiędzy innymi w Polsce, wzrośnie o 170 procent,, Należy spodziewać się, iż pośrodku najbliższych 30 lat liczba chorych na cukrzycę na świecie wzrośnie do 366 mln chorych. Cukrzyca Typu 1 (insulinozależna) Występuje w pierwszej kolejności u dzieci i młodzieży. Dochodzi do niej wskutek uszkodzenia i zniszczenia komórek beta trzustki, co prowadzi do nieodwracalnego zahamowania produkcji insuliny. System powstawania dolegliwości jest nadal niewyjaśniony. Bezspornym wydaje się być uwarunkowanie genetyczne. Bazuje ono na zaburzeniu systemów odpornościowych, które są powodem nieskutecznej ochrony przed działaniem czynników środowiskowych, między innymi przed zakażeniami wirusowymi, wykazującymi działanie uszkadzające komórki beta trzustki. Należą do nich wirusy: Coxackie B4, świnki i różyczki.Cukrzyca typu 1 u dzieci rozwija się błyskawicznie w momencie od 2 tygodni do kilku miesięcy. Do jej typowych objawów należą: nadmierne marzenie, częste oddawanie moczu w sporych ilościach, ubytek masy ciała mimo wzmożonego apetytu (u dzieci młodszych częściej występuje brak łaknienia). Niecharakterystycznymi symptomami są pobudzenie albo apatia i trudności w koncentracji. Ogólny stan dziecka ulega błyskawicznie pogorszeniu stosunkowo narastania zaburzeń metabolicznych, objawiających się: bardzo wysokim poziomem glukozy we krwi, odwodnieniem, zaczerwienieniem twarzy, stanami zapalnymi skóry i zewnętrznych narządów moczowo-płciowych, przyspieszonym oddechem, zapachem acetonu z ust i przejściowym występowaniem zaburzeń widzenia. Leczenie cukrzycy typu 1 jedynym lekiem ratującym życie chorych jest insulina, a najwspanialszym metodą leczenia – intensywna (czynnościowa) insulinoterapia fundamentem prawidłowego leczenia insuliną jest dobranie dawki, by poziom cukru we krwi był zbliżony do wartości u ludzi zdrowych. W praktyce sprowadza się do naśladowania dzięki wstrzyknięć insuliny fizjologicznych mechanizmów zachodzących w organizmie – wydzielania sporych ilości tego hormonu w trakcie jedzenia i mniejszych, pomiędzy posiłkami i w nocy w cukrzycy osiąga się to intensywną insulinoterapią – kilkoma wstrzyknięciami pośrodku doby: podawaniem krótko działających insulin ludzkich albo analogów przed śniadaniem, obiadem, kolacją i insulin ludzkich o przedłużonym działaniu rano i wieczorem, ewentualnie analogów długo działających. Leczenie takie pozwala na utrzymanie poprawnych poziomów cukru we krwi pomiędzy posiłkami i w nocy i uniknięcie gwałtownego wzrostu poziomu glukozy po posiłkach, tak zwany glikemii poposiłkowej dobre leczenie cukrzycy pozwala na uniknięcie albo znaczące oddalenie późnych powikłań cukrzycy, do których zalicza się: - uszkodzenie oczu (retinopatia cukrzycowa), - uszkodzenie nerek (nefropatia cukrzycowa), - uszkodzenie nerwów (neuropatia cukrzycowa), - stopa cukrzycowa, - dolegliwości układu krążenia, - zawał serca, - udar mózgu. Dzięki prawidłowemu leczeniu wydłuża się życie i osiąga jego niezłą jakość. Osoby z cukrzycą zachowują swobodę i pełną aktywność zawodową. Dobre wyrównanie metaboliczne jest także gwarancją prawidłowego rozwoju dzieci i młodzieży. Cukrzyca typu 2 (insulinoniezależna) Występuje najczęściej u osób dorosłych z zaburzeniami wydzielania insuliny poprzez komórki beta trzustki albo jej nieskuteczne stosowanie poprzez tkanki.dolegliwość ujawnia się w konsekwencji zadziałania czynników środowiskowych. Do najistotniejszych należą: otyłość – u osób otyłych cukrzyca występuje czterokrotnie częściej niż u osób z poprawną masą ciała. 80 procent,,, osób z nadwagą albo otyłością ma cukrzycę typu 2 insulinooporność – związana jest z przyrostem tkanki tłuszczowej, szczególnie u osób z tak zwany otyłością centralną, gdzie tkanka tłuszczowa gromadzi się w jamie brzusznej i tkance podskórnej na wysokości talii. Ten typ otyłości może zmniejszać wrażliwość tkanek na insulinę, poprzez co zwiększyć zapotrzebowanie na insulinę odżywianie - przyrost zachorowalności wywołany jest nadmiernym spożyciem pokarmów wysokoenergetycznych, tłuszczów zwierzęcych, węglowodanów i cukru rafinowanego starzenie się organizmu – zachorowalność narasta z wiekiem. Pojawia się po 40. roku życia, ale najwięcej przypadków dotyczy osób po 65. roku życia i jest skutkiem obniżenia wydolności czynnościowej wszystkich komórek, również komórek trzustki stres – wysiłek umysłowy albo stres emocjonalny mogą prowadzić do przejściowych zaburzeń tolerancji glukozy, wskutek wydzielania hormonów działających antagonistycznie do insuliny. Zazwyczaj nie prowadzą one do trwałej cukrzycy Cukrzyca typu 2 charakteryzuje się względnym niedoborem insuliny – trzustka produkuje insulinę, ale jest jej zbyt niewiele w relacji do zapotrzebowania na skutek insulinooporności albo nie jest wydzielana wtedy gdy jest potrzebna. Jej przebieg jest mniej burzliwy niż cukrzycy typu 1, a symptomy: powiększone marzenie, wielomocz, osłabienie, świąd skóry, skłonność do zakażeń, pogorszenie widzenia, są słabo nasilone. Mniej dokuczliwe symptomy są powodem, na skutek której cukrzyca typu 2 pozostaje długo nierozpoznana, średnio 8-10 lat od jej wystąpienia. Cukrzyca typu 2 we inicjalnych stadiach dolegliwości u części chorych może być leczona wyłącznie dietą z ograniczeniem cukrów prostych, regularną aktywnością fizyczną i zmniejszeniem masy ciała. Przewarzająca część chorych, by utrzymać poziom cukru we krwi w granicach normy, zmuszona jest jednak przyjmować doustne leki przeciwcukrzycowe. Insulina w leczeniu cukrzycy typu 2 Po 8-10 latach stosowania tabletek u 80 procent,,,, chorych dochodzi do niewyrównania cukrzycy na skutek nieskuteczności doustnych leków przeciwcukrzycowych. Odbywa się tak w konsekwencji postępującego zmniejszania się umiejętności komórek beta trzustki do wydzielania insuliny. Wówczas niezbędne staje się leczenie insuliną. Okresowego przyjmowania insuliny wymagają ponadto pacjenci w przypadku wystąpienia: ciężkich chorób infekcyjnych, zawału serca, ostrej niewydolności i u których istnieją przeciwwskazania do stosowania leków doustnych, na przykład uszkodzenie wątroby, nerek, uczulenie na leki doustne. W leczeniu cukrzycy typu 2 insuliną istnieje kilka modeli postępowania. Jednym z nich jest leczenie skojarzone: lekami doustnymi i insuliną – insulinę albo analog insuliny podaje się raz na dzień – wieczorem, a pośrodku dnia pacjent przyjmuje tabletki. Najczęściej chorzy przyjmują insulinę dwa razy na dzień. W leczeniu cukrzycy typu 2 dobre wyrównanie uzyskują pacjenci stosujący najprostsze leczenie: analog dwufazowy. Tylko dobrze wyedukowani pacjenci, u których zachodzi taka potrzeba, mogą być poddani intensywnej insulinoterapii zbliżonej do prowadzonej w cukrzycy typu 1. Decyzję o sposobie leczenia zawsze podejmuje doktor! Cukrzycę rozpoznaje się gdy poziom glukozy we krwi przekracza wartości: na czczo – ≥ 126 mg% 2 godziny po posiłku – ponad 200 mg%