Definicja Jak działa oko

Co to jest Jak działa oko: Zdaniem ekspertów około 80-90% informacji o naszym otoczeniu odbieramy za pośrednictwem narządu wzroku. Światło wpadające do oka biegnie poprzez przednia, przezroczystą część oka -rogówkę, komorę przednią oka, soczewkę i ciało szkliste i kończy swój bieg na siatkówce odbiera wszelakie sygnały świetlne i przekazuje je do mózgu za pośrednictwem nerwów łączących się w nerw wzrokowy. Rogówka, ciecz wodnista, soczewka i ciałom szkliste stanowią układ optyczny, którego kluczowym celem jest skupienie promieni świetlnych na siatkówce tak, aby powstał ostry obraz obserwowanego przedmiotu niezależnie od odległości. Układ optyczny w uproszczeniu można przyjąć za centryczny, a więc taki gdzie środki krzywizn rogówki i soczewki leżą na jednej prostej zwanej osią optyczną oka. Jednak z racji na fakt przesunięcia dołka środkowego poza oś optyczną oka dochodzi do obrotu osi widzenia względem osi optycznej średnio o ok. 5 stopni. Między rogówką a soczewką, których łączna umiejętność skupiania promieni świetlnych wynosi ok. 60 dioptrii, oka rolę przesłony regulującej liczba światła, dostającego się do oka, spełnia tęczówka, która kurcząc się pod wpływem bodźców świetlnych skutkuje zmianę średnicy źrenicy wejściowej oka. Tęczówka ma umiejętność do zmiany apertury wejściowej oka w zależności od ilości wpadającego światła albo naszego stanu emocjonalnego w dziedzinie od 8 mm w ciemności albo pobudzeniu układu współczulnego ( dochodzi do tego regularnie gdy się boimy, stąd powiedzenie, iż "strach ma ogromne oczy") do 2 mm przy intensywnym oświetleniu. Dzięki soczewce, która ma sposobność zmiany swojego kształtu a co za tym idzie i mocy optycznej, oko może ogniskować na siatkówce elementy znajdujące się w różnych odległościach. poprzez zaokrąglenie soczewka powiększa własna umiejętność skupiającą, umożliwiając bardzo ostre widzenie elementów bliskich. umiejętność tę tytułujemy akomodacją. Po 40 roku życia ta umiejętność wymienia się systematycznie, co zauważają pacjenci, przy czytaniu wyciągając coraz dalej rękę albo szukając lepszego oświetlenia. To jest mechanizm naturalny i pacjentom w zależności od wieku pomagamy, zapisując odpowiednie okulary. Ostre widzenie uzyskiwane jest wtedy, gdy ognisko obrazowe pokrywa się z siatkówką tzn powstaje precyzyjnie w płaszczyźnie siatkówki. W razie gdy oko nie jest w stanie odpowiednio zogniskować elementów na siatkówce, mamy do czynienia z wadami wzroku (nadwzroczność, krótkowzroczność, astygmatyzm). Przekrój strzałkowy gałki ocznej: 1. twardówka 2. soczewka, 3. rogówka 4. komora przednia 5. tęczówka 6. ciało rzęskowe 7. ciało szkliste 8. naczyniówka 9. siatkówka 10. twardówka 11. dołek środkowy 12. nerw wzrokowy 13. plamka ślepa Zogniskowany na siatkówce obraz wyzwala w znajdujących się w niej komórkach światłoczułych: czopkach i pręcikach reakcje fotochemiczne, wskutek których powstaje impuls nerwowy docierający dzięki nerwów wzrokowych do kory mózgu w okolicy potylicznej. Czopki o względnie niskiej czułości, których max. zagęszczenie występuje w dołku środkowym przeznaczone są do obserwacji przy świetle dziennym. Dlatego także jeżeli obserwowany obraz stworzenie precyzyjnie w tym miejscu ma on wtedy największą rozdzielczość. Wraz ze spadkiem natężenia światła wpadającego do oka powiększa się średnica źrenica a funkcję receptorów przejmują etapowo pręciki, które znajdują się poza dołkiem środkowym, a ich największe zagęszczenie znajduje się w odległości kątowej 15 stopni od jego środka (dlatego widzenie nocne tytułujemy widzeniem peryferyjnym). W miejscu gdzie połączenia nerwowe przedmiotów światłoczułych z mózgiem tworzą nerw wzrokowy powstaje plamka ślepa pozbawiona zupełnie czopków i pręcików. jeżeli obraz przedmiotu obserwowanego znajdzie się w tym miejscu wrażenie wzrokowe nie zostanie odebrane i obserwator nie zauważy tego przedmiotu. Jeśli oczy działają poprawnie, to przesyłają dwa obrazy przez nerwy wzrokowe do mózgu, gdzie po przetworzeniu powstaje jeden obraz. Dzięki takiemu, obuocznemu widzeniu zyskujemy większe pole widzenia i odczucie trzeciego wymiaru (poczucie głębi), czego nie mamy patrząc tylko jednym okiem