Definicja Leczenie nowotworów

Co to jest Leczenie nowotworów: Współczesna medycyna dysponuje różnymi sposobami terapeutycznym, które stosuje się w walce z chorobą nowotworową. Sporo z nich jest bardzo efektywnych, inne mniej jednak wszystkie one dają szansę na wyleczenie. Powstaje sporo nowych metod leczenia nowotworów ale aktualnie trwają prace naukowe dotyczące ich skuteczności w terapii poszczególnych rodzajów nowotworów. Poniżej przedstawiamy ogólny opis najczęściej służących metod leczniczych. Precyzyjny sposób leczenia umieszczony został w opisach poszczególnych typów nowotworów. Leczenie chirurgiczne Zabieg operacyjny jest w większości chorób nowotworowych najskuteczniejszą metodą terapii. Przed podjęciem leczenia w większości przypadków niezbędne jest określenie rozpoznania histopatologicznego i stopnia zaawansowania klinicznego nowotworu. By zabieg był efektywny musi być wykonany tak, tak aby usunąć całą zmianę chorobową z marginesem zdrowej tkanki i z max. liczbą okolicznych węzłów chłonnych, które mogłyby być siedliskiem pierwszych przerzutów nowotworu. W zaawansowanych sytuacjach wykonuje się operacje paliatywne albo stosuje się leczenie skojarzone z radioterapią i chemioterapią. Radioterapia Używane w leczeniu promieniowanie elektromagnetyczne obejmuje promienie Roentgena i promienie gamma powstające w jądrach izotopów, naturalnych pierwiastkach i aparatach wytwarzających odpowiedni rodzaj promieniowania. Radioterapia jest sposobem wykorzystującą promieniowanie jonizujące, które skutkuje zmiany w tkance zarówno prawidłowej jak i nowotworowej. W wyniku promieniowania woda ulega radiolizie co prowadzi do stworzenia wolnych rodników hydroksylowych, hydronadtlenowych, nadtlenku wodoru czy wodoru. Związki te uszkadzają i niszczą aminokwasy, białka, kwasy nukleinowe i enzymy zawarte w komórkach co prowadzi do śmierci komórki. W najwyższym stopniu podatne na działanie promieniowania są komórki nowotworowe w momencie podziału komórkowego co jest wywołane gorszą sprawnością systemów naprawczych eliminujących uszkodzenia popromienne w komórce. W zależności od umiejscowienia źródła promieniowania wyróżniamy: Brachyterapię – Sposób polegająca na umieszczeniu źródeł promieniowania do guza nowotworowego albo do jam ciała. Najczęściej stosuje się izotopy generujące promieniowanie o wyższej energii (cez 137; kobalt 60 i inne izotopy promieniotwórcze) w leczenie nowotworów jamy ustnej, macicy, prącia. Telegammaterapię – Sposób polegająca na napromieniowaniu organizmu z zewnątrz, z pewnej odległości. Służąca jest zwykle do napromieniania zmian powierzchownie położonych (rak sutka, rak tkanek miękkich) i nowotworów głębiej położonych (rak płuca, rak nerki, rak pęcherza moczowego). Radioterapie metaboliczną – Sposób polegająca na dożylnym podaniu izotopów promieniotwórczych służąca najczęściej w leczeniu raka pęcherzykowego tarczycy i czerwienicy prawdziwej. Leczenie promieniami można prowadzić jako: Leczenie radykalne, które ma na celu zniszczenie komórek nowotworowych w ognisku pierwotnym i w przerzutach do regionalnych węzłów chłonnych. Najczęściej stosuje się je w leczeniu ziarnicy złośliwej, chłoniakach nieziarniczych, nowotworach głowy i szyi. Leczenie paliatywne mające na celu zatrzymanie miejscowego rozwoju dolegliwości i uzyskanie remisji albo także pomniejszenie dokuczliwych objawów jak ból czy obrzęk. Powikłania po radioterapii Powikłania po radioterapii zależą pomiędzy innymi od właściwej techniki stosowania leczenia i od osobniczej wrażliwości chorego na promieniowanie jonizujące. Do najczęściej występujących powikłań inicjalnych należą: popromienne zapalenie skóry, popromienne zapalenie błon śluzowych; paradentoza, zapalenie płuc, popromienne zapalenia przełyku, żołądka, jelit Powikłania te występują w różnym w różnym czasie po i w czasie radioterapii jednak właściwe zabezpieczenie chorego w czasie naświetlań może znacząco polepszyć sytuację chorych i zmniejszyć ryzyko wystąpienia tego rodzaju powikłań. Innym rodzajem powikłań są te, które ujawniają się w okresie odległym od naświetlań. Stwierdzono iż radioterapia jest czynnikiem kancerogennym i może wpływać na zapadalność na nowotwory krwi, albo innych narządów. Regularnie może dojść do niekontrolowanego rozrostu tkanki łącznej i zwłóknienia na przykład ściany jelita albo pęcherza moczowego powodującego pogorszenie funkcji zajętych narządów. Chemioterapia Chemioterapia skutkuje zabijanie albo hamowanie rozwoju komórek nowotworowych. Chemioterapia będąc w całym organizmie atakuje także zdrowe błyskawicznie dzielące się komórki. W najwyższym stopniu narażone na niepożądany wpływ chemioterapii są komórki szpiku kostnego, błon śluzowych jelit, jamy ustnej, włosy, paznokcie, skóra. Wykorzystanie cytostatyków pozwala niekedy uzyskać wyleczenie w nowotworach zaawansowanych z rozsianymi przerzutami czy tez w razie nowotworów układowych. Wśród cytostatyków odznacza się leki alkalizujące, antymetaboliyt, antybiotyki, inhibitory wrzeciona kariokinetycznego i inne leki. Leki cytostatyczne działając na komórki zarówno nowotworowe jak i poprawne wywołują jej uszkodzenie a z powodu śmierć. Chemioterapię stosuje się jako: Leczenie samodzielne Leczenie skojarzone z radykalną operacją w postaci chemioterapii uzupełniającej, której celem jest zniszczenie pozostałych ognisk nowotworowych Leczenie paliatywne której celm jest poprawienie jakości życia chorego W leczeniu stosuje się najczęściej 3-4 leków cytostatycznych równocześnie. Każdy z leków powinien działać na inną fazę cyklu komórkowego, muszą różnić się mechanizmem działania a symptomy uboczne nie powinny się sumować. W zależności od wrażliwości nowotworów na leczenie cytostatykami wyróżniono 3 ekipy nowotworów: Ekipa 1 – Nowotwory gdzie chemioterapia służąca samodzielnie albo w skojarzeniu z innymi sposobami przynosi wyraźną poprawę wyników leczenia. Do tej ekipy nowotworów należy rak sutka, rak jelita grubego, nowotwory zarodkowe, dolegliwość trofoblastyczna, mięsak Kaposiego, drobnokomórkowy rak płuca, chłoniaki ziarnicze i nieziarnicze, ostosarcoma, rak jajnika, ostra białaczka limfatyczna i nielimfatyczna, mięsak Ewinga, neuroblastoma (poniżej 2 r.ż.), retinoblastoma, guz Wilmsa. Ekipa 2 – Nowotwory gdzie chemioterapia służąca w szczególności we inicjalnym okresie dolegliwości poprawia jakość życia a czasem je wydłuża. Do tej ekipy nowotworów należy rak odbytu, rak pęcherza moczowego, rak endometrium, rak prostaty, nowotwory nosogardła, głowy i szyi, rak przełyku, mięsaki tkanek miękkich, neuroblastoma (ponad 2 r.ż.), nowotwory ośrodkowego układu nerwowego. Ekipa 3 – Nowotwory gdzie chemioterapia nie wpływa na przebieg dolegliwości. Do tej ekipy nowotworów należy rak nerki, niedrobnokomórkowy rak płuca, rak tarczycy Leczenie hormonalne Leczenie hormonalna jest zwykle lepiej tolerowana niż chemioterapia a jej skuteczność jest uzależniona od ilości receptorów hormonalnych w komórkach guza nowotworowego.Hormonoterapia nowotworów opiera się na podawaniu hormonów albo antyhormonów, które zwalczają powstawanie i postęp nowotworów (nowotwory sutka, tarczycy, prostaty, białaczki) stworzonych z komórek zależnych od działania hormonów. Hormonalne leczenie może przebiegać jako: leczenie ablacyjna - leczenie mająca na celu likwidację narządu produkującego hormony, które sprzyjają postępowi nowotworu. Stosuje się ablację chirurgiczną albo radiologiczną dzięki napromieniowania narządu produkującego hormony. leczenie addytywna - leczenie polegająca na podawaniu hormonów albo substancji podobnych do hormonów celem zahamowania wzrostu nowotworów. Podawanie substancji hormonalnych może na przykład zastąpić zabieg chirurgicznej ablacji, gdyż w raku sutka chcąc uniknąć działania estrogenów uznawanych za głównego sprawcę nowotworowych przemian sutka prowadzono do chwili obecnej zabieg usunięcia jajników, aktualnie możemy podawać substancje podobnie działającą do GnRH , co skutkuje spadek produkcji poprzez przysadkę hormonów tropowych i unie czynni jajniki zapobiegając produkcji estrogenów. Immunoterapia nowotworów Immunoterapia ma na celu indukcję odpowiedzi immunologicznej u chorego z rozwijającym się nowotworem, by powstały komórki zdolne do rozpoznania komórek nowotworowych jako obcych a następnie zdolne do ich zniszczenia