Słownik NIEWOLNICTWO W STAROŻYTNYM RZYMIE: Niewolnicy byli własnością zarówno osób prywatnych, jak i instytucji, na przykład państwa. W starożytnym Rzymie rozwój niewolnictwa nastąpił w okresie ogromnych podbojów w III wieku przed naszą erą Nikt nie miał prawa ingerować w relacje między panem a niewolnikiem. Ten pierwszy mógł karać niewolnika w dowolny sposób, a nawet go zabić. Przypadek ta wymieniła się w konsekwencji braku niewolników dopiero w czasach cesarstwa, kiedy to cesarze z dynastii Antoninów (Hadrian, Antoninus Pius) zakazali na przykład samowolnego zabijania niewolników poprzez ich właścicieli. Położenie niewolników było zależne od wykonywanej poprzez nich pracy. Najciężej pracowali i w najgorszych warunkach przebywali niewolnicy pracujący w gospodarstwach rolnych (część z nich była stale skuta), w kamieniołomach i kopalniach. W lepszych warunkach żyli niewolnicy pracujący w domu swego właściciela, na przykład jako fryzjerzy, nauczyciele czy muzycy. W starożytnym Rzymie sporą popularnością cieszyły się zmagania gladiatorów, a więc zapaśników i wojowników walczących pomiędzy sobą. Gladiatorzy rekrutowali się raczej spośród niewolników, jeńców wojennych i ludzi skazanych na śmierć. Złe warunki życia i okrutne traktowanie doprowadziło do wybuchu kilku powstań niewolników. Pierwszym z ogromnych powstań niewolników było tak zwany stworzenie sycylijskie w latach 137-132 przed naszą erą Największe stworzenie niewolników trwało w latach 73-71 przed naszą erą – było to tak zwany stworzenie Spartakusa. Wojska niewolników zostały rozbite poprzez armię rzymską, a 6 tys. niewolników, którzy dostali się do niewoli, zostało ukrzyżowanych wzdłuż drogi wiodącej z Kapui do Rzymu. Mozaika przedstawiająca walczących gladiatorów Warto pamiętać W starożytnym Rzymie tak obawiano się buntów niewolników, że wprowadzono prawo, wg którego jeśli niewolnik zabije swego pana, to karą śmierci zostanie ukarany nie tylko on, lecz również wszyscy niewolnicy przebywający w domu zmarłego właściciela. Dotyczyło to również niewolników, których w swym testamencie właściciel obdarzył wolnością. Do takiej sytuacji doszło na przykład za czasów panowania cesarza Nerona. W 61 roku przed naszą erą niewolnik zabił ówczesnego prefekta miasta Pedaniusza Sekundusa. Przyczyną zabójstwa było najprawdopodobniej to, że pan zagarnął prywatną własność niewolnika – pewną sumę pieniędzy, którą ten zbierał, by się wykupić z niewoli. Co prawda wszystko, co należało do niewolnika, było własnością jego pana, lecz w zwyczaju było gromadzenie poprzez niewolników takich sum. Pomimo protestów części ludu rzymskiego i senatorów stracono wówczas około 400 osób, w tym kobiety i dzieci. Definicje niewolnik – osoba pozbawiona praw i stanowiąca własność innej osoby albo instytucji ( na przykład państwa) Poezja I. Bieżuńska-Małowist, M. Małowist: Niewolnictwo. Warszawa 1986. M. Grant: Gladiatorzy. Łódź 1987. R. Kamienik: Studia nad powstaniem Spartakusa. Lublin 1984. Daty III wiek przed naszą erą - rozwój niewolnictwa w starożytnym Rzymie 137-132 rok przed naszą erą - pierwsze ogromne stworzenie niewolników na Sycylii 73-71 przed naszą erą - stworzenie Spartakusa Oś czasu 312 przed naszą erą - budowa Via Appia i wodociągu rzymskiego Aqua Appia 117-116 przed naszą erą - odkrycie bezpośredniej drogi morskiej z Egiptu do Indii.
- Słownik Najazdy Tatarów Na Polskę:
- Informacje 1237-1249) w 1241 roku Tatarzy zorganizowali wyprawę na tereny Węgier i Polski. Kluczowym kierunkiem ataku wojsk tatarskich były Węgry. Uderzenie na ziemie polskie miało charakter osłonowy. Wojskom niewolnictwo w starożytnym rzymie co znaczy.
Kim był, co zrobił Niewolnictwo w starożytnym z historii w Słownik historia N .
